Από την δεκαετία του ‘90, η Γαλλία διανύει περιόδους κοινωνικής αναταραχής για εργασιακά θέματα, είτε για την απασχόληση και την ανεργία, είτε για τις συντάξεις, είτε για το χρόνο εργασίας. Επιστροφή μέσα από το αρχείο μας στο 1998, όταν φουντώνει το κίνημα των ανέργων, πυροδοτημένο από την άρνηση του τότε πρωθυπουργού, Λιονέλ Ζοσπέν, ν’ αυξήσει τα κατώτατα κοινωνικά επιδόματα. Το κίνημα, που έχει ξεκινήσει ήδη από το 1994, απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους είναι επί το έργον.→