Στο εξής, φαίνεται ότι όλα πρέπει να αρχίζουν με μια δημοσκόπηση και να τελειώνουν με μια τηλεοπτική συζήτηση. Καθημερινά, μια δράκα παρουσιαστών, δημοσιογράφων και ειδικών ενορχηστρώνουν την ιδεολογική «ατζέντα» του έθνους. Παρουσιάζονται ως οι διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης και οι εγγυητές της δημοκρατίας, αλλά αντανακλούν ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα της κοινωνίας, το οποίο είναι πολύ μακριά από τις αληθινές συζητήσεις και τους αγώνες που διεξάγονται. Η λογοκρισία στην οποία επιδίδονται δεν είναι πλέον η σιωπή, αλλά ο καταποντισμός της νοημοσύνης κάτω από τους χείμαρρους της ασημαντότητας.→