Ένα όνομα στοιχειώνει τη Λατινική Αμερική: Ούγκο Τσάβες. Αυτός ο σαρανταπεντάχρονος ταγματάρχης, δράστης, το 1992, μιας απόπειρας πραξικοπήματος, εξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας το Δεκέμβριο του 1998. Με την ανάληψη των καθηκόντων του, όπως είχε αναγγείλει, ο Τσάβες, υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις της αριστεράς και από τους φτωχούς, ξεκίνησε μια «ειρηνική και δημοκρατική επανάσταση» που ανησυχεί τους προπαγανδιστές της παγκοσμιοποίησης. Αυτή η βούληση ν’ αλλάξει τα πάντα εκφράζει την οργή της πλειονότητας των πολιτών μπροστά στο χάος και τη διαφθορά που κυριάρχησαν για σαράντα χρόνια και για τα οποία την ευθύνη φέρουν τα δύο κόμματα που μοιράστηκαν την εξουσία: η σοσιαλδημοκρατική (…)→
