Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, ο πόλεμος στη βόρεια Ουγκάντα δεν είχε καν το προνόμιο της αξιόπιστης εκτίμησης του αριθμού των θυμάτων. Από το 1986 και την εξέγερση που ξεκίνησε -με επικεφαλής την Αλίς Λακουένα, η οποία πέθανε τον Ιανουάριο του 2007 σε ηλικία 51 ετών-, η βόρεια Ουγκάντα δεν γνώρισε πια την ειρήνη.
Ηττημένο στις πύλες της Καμπάλα, τον Νοέμβριο του 1987, το Κίνημα Αγίου Πνεύματος που είχε ιδρύσει η Λακουένα αντικαταστάθηκε σύντομα από τον Στρατό της Αντίστασης του Κυρίου (ΣΑΚ), του ξαδέρφου της Τζόζεφ Κόνι. Τόσο η πρώτη όσο και ο δεύτερος ισχυρίζονταν ότι καθοδηγούνται από τα πνεύματα και ότι εμπνέονται από τις προσταγές της Βίβλου. (1)
Όμως η διαμάχη αντικατοπτρίζει, επίσης, τη βαθιά αντιπαλότητα ανάμεσα στο Νότο της χώρας, που διατηρεί τα ηνία της εξουσίας και στον Βορρά, ο οποίος νιώθει αποκλεισμένος. Οι εντάσεις ανάγονται στην περίοδο της βρετανική αποικιοκρατίας, η οποία τις όξυνε, στο πλαίσιο του τοπικού παιχνιδιού ισχύος. Έτσι, ο ΣΑΚ επωφελείται της υποστήριξης της φυλής Ασολί (βόρεια Ουγκάντα). Οι Ασολί αντιτίθενται στον πρόεδρο Γιογουέρι Μουσεβένι, που προέρχεται από τη φυλή των Μπανιανκολέ (νοτιοδυτικά της χώρας).
Ο πρωθυπουργός ανέλαβε την εξουσία το 1986, ανατρέποντας το τότε επικεφαλής στρατιωτικό συμβούλιο των Ασολί. Μέχρι πρόσφατα, ο ΣΑΚ απολάμβανε και της υποστήριξης του γειτονικού Σουδάν: το Χαρτούμ τον είχε χρησιμοποιήσει ως παραστρατιωτική οργάνωση εναντίον των σουδανών ανταρτών.
Το 1996, η κυβέρνηση της Ουγκάντα, αντιμέτωπη με τον τρόμο που είχε εξαπολύσει ο ΣΑΚ στα βόρεια της χώρας, αποφασίζει να δημιουργήσει «στρατόπεδα προστασίας» του πληθυσμού. Με τη συγκεκριμένη ενέργεια, στόχευε, επίσης, να στερήσει τους αντάρτες από τις πηγές ανεφοδιασμού τους. Επρόκειτο για πλήρη αποτυχία. Οι σφαγές αμάχων συνεχίστηκαν, ενώ ορισμένες πράξεις ακρωτηριασμού θυμίζουν εκείνες του πολέμου της Σιέρα Λεόνε. Εκτιμάται ότι απήχθησαν είκοσι πέντε έως εξήντα χιλιάδες παιδιά, τα οποία, στην πλειονότητά τους, έγιναν στρατιώτες στο Στρατό του Κυρίου.
«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
