Οκτώβριος 2008

Για να αποφευχθεί η κατάρρευση του Χρηματιστηρίου και το πάγωμα της χρηματοπιστωτικής αγοράς που θα δημιουργούσε κίνδυνο «μόλυνσης» από την κρίση όλων των τομέων της οικονομικής δραστηριότητας, οι αμερικανικές αρχές εγκατέλειψαν τη μέθοδο που εφάρμοζαν ως εκείνη τη στιγμή –να εκπονείται δηλαδή σχέδιο σωτηρίας για κάθε ξεχωριστή περίπτωση προβληματικής επιχείρησης. Ο Χένρι Πόλσον και ο Μπεν Μπερνάνκε, αντίστοιχα Υπουργός Οικονομικών και πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας, πρότειναν να εξαγοράσει το δημόσιο –δηλαδή ο φορολογούμενος- επισφαλείς τραπεζικές απαιτήσεις ύψους 700 δισ. δολαρίων. Εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας, το αμερικανικό Κογκρέσο το αποδέχτηκε, δυσανασχετώντας, όμως, μπροστά σε μια παρόμοια οικονομική υποχρέωση –χωρίς προηγούμενο αλλά και άνευ ανταλλάγματος- η οποία (...)→

Τη στιγμή που η αγοραστική δύναμη των Αμερικανών έχει αποτελματωθεί, που το επίπεδο της αποταμίευσής τους είναι σχεδόν μηδενικό (0,4%) και η αξία των ακινήτων και των χρηματιστηριακών τίτλων που κατέχουν έχει μειωθεί αισθητά από τις αρχές του χρόνου, το χρέος των νοικοκυριών έχει φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Αυτό συνεπάγεται ότι η κατανάλωση που στηρίζεται στον δανεισμό δεν θα έχει στο εξής τη δυνατότητα να στηρίξει μια οικονομία που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Και αν η αμερικανική οικονομία είχε κατορθώσει να ξεπεράσει τις προηγούμενες περιόδους ύφεσης, αυτό οφειλόταν στο εύκολο δανεικό χρήμα.→

Ένα χρόνο μετά το ξέσπασμά της, η κρίση των αμερικανικών στεγαστικών δανείων μετατράπηκε σε ένα σεισμό που συγκλονίζει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ο οποίος ταυτόχρονα μεγεθύνεται από την άνοδο της τιμής της ενέργειας και των πρώτων υλών. Και παρ’ όλο που το πετρέλαιο έχει επιστρέψει σε υψηλές τιμές από τα ύψη που βρέθηκε, η τραπεζική κρίση βυθίζει τα χρηματιστήρια του πλανήτη σε δυσθεώρητα βάθη. Στις 15 Σεπτέμβρη, η ανακοίνωση της πτώχευσης της Lehman Brothers προκάλεσε πτώση μέχρι και 7%.→

Ήδη από την προεκλογική εκστρατεία του 2008, ο τότε γερουσιαστής Μπαράκ Ομπάμα και ο Ρεπουμπλικανός αντίπαλός του για την προεδρία Τζον Μακέιν μοιράζονταν σε μεγάλο βαθμό, την ίδια άποψη για τη δύσκολη θέση της Αμερικής στη διεθνή σκηνή. Και οι δύο επέμεναν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν σειρά ισχυρών εξωτερικών απειλών, υπογραμμίζουν την ανικανότητα της κυβέρνησης Μπους στην αντιμετώπισή τους και προτείνοντας νέες στρατηγικές. Όμως ο πρώτος ήθελε τον κόσμο να πηγαίνει μπροστά ενώ ο δεύτερος επέμενε στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Όπως βλέπουμε από το άρθρο του αρχείου μας, ο Michael Klare, όπως και άλλοι αναλυτές στις ΗΠΑ, είχε διακρίνει από τότε την επικείμενη στροφή στην εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, όπως αποτυπωνόταν στις απόψεις Μακέιν, στροφή που όμως χρειάστηκε πολλά χρόνια για να (...)→

Αναχωρήσεις με πιρόγες, κάθε εβδομάδα→