Στις 14 του Γενάρη, αφού περισσότεροι από χίλιοι Παλαιστίνιοι, εγκλωβισμένοι σε μια στενή λωρίδα γης που τη σφυροκοπούσε -από ξηρά, θάλασσα κι αέρα- ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, δολοφονήθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, αφού βομβαρδίστηκε ένα παλαιστινιακό σχολείο που είχε μετατραπεί σε καταφύγιο των Ηνωμένων Εθνών, (1) αφού ένα ψήφισμα του μοναδικού οργανισμού που εκπροσωπεί πραγματικά αυτή τη διεθνή κοινότητα για την οποία τόσος λόγος γίνεται, απαίτησε μάταια την κατάπαυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Γάζα, στις 14 του Γενάρη, τότε πια, η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε πόσο αποφασισμένη ήταν να αντιδράσει σε εκείνο το μείγμα ξέφρενης βίας και αλαζονείας του Ισραήλ.
Αποφάσισε... να κηρύξει παύση στη διαδικασία προσέγγισης της Ευρώπης με το Ισραήλ! (2)
Κατόπιν συμφωνίας
Εντούτοις, για να αμβλύνει τον αντίκτυπο μιας κίνησης που θα μπορούσε να εκληφθεί ως ψίθυρος αποδοκιμασίας απέναντι στο Τελ Αβίβ, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε γνωστό ότι επρόκειτο για ένα μέτρο «τεχνικής» και όχι «πολιτικής» φύσης, καθώς και ότι η απόφαση ελήφθη και από «τις δύο πλευρές».
Το Ισραήλ έχει λευκή επιταγή. Ο στρατός του έχει ήδη καταστρέψει το μεγαλύτερο τμήμα των παλαιστινιακών υποδομών που χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καμία αντίδραση δεν σημειώθηκε, καμία δικαστική προσφυγή, καμία αίτηση για αποζημίωση. (3)
Κατόπιν, το Ισραήλ επέβαλε αποκλεισμό σε έναν φτωχό πληθυσμό που δεν έχει νερό, τρόφιμα, ούτε φάρμακα. Και πάλι, τίποτα δεν ακούστηκε, εκτός από το κλασικό λογύδριο που αποδίδει ίσες ευθύνες στους πρωταγωνιστές, με το επιχείρημα ότι η βία του ισχυρότερου δεν συνοδεύεται πάντα από την υποταγή του πιο αδύναμου. Γιατί, λοιπόν, να φανταστεί το Ισραήλ ότι η ατιμωρησία του θα λάβει τέλος;
Πριν από είκοσι χρόνια, εξάλλου, το εβραϊκό κράτος είχε λάβει τις προφυλάξεις του ενθαρρύνοντας, ως αντίβαρο απέναντι στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), την ανάδυση της Χαμάς, ενός ιδανικού αντιπάλου με μεσαιωνική δομή, αμφίβολη στρατιωτική δύναμη και ο οποίος δεν επιχειρούσε να «συμπλεύσει» με τις θέσεις της Δύσης.
Επομένως, όποτε ήθελαν κάποιοι να βομβαρδίσουν απρόσκοπτα ή να στήσουν οικισμούς, αρκούσε ο ισχυρισμός ότι δεν είχαν απέναντί τους «εταίρους υπέρ της ειρήνης».
Ούτε στις ΗΠΑ υπάρχει κάποια εστία αντίστασης στα σχέδια της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ. Στις 9 Ιανουαρίου, ένα ψήφισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων αναγνώρισε στο Ισραήλ το «δικαίωμα να αμύνεται απέναντι στις επιθέσεις που εξαπολύονται από τη Γάζα».
Η Γερουσία, λίγες ώρες νωρίτερα, είχε δηλώσει «την απερίφραστη υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ και τη μάχη που διεξάγει κατά της Χαμάς». Μεριμνώντας, αναμφισβήτητα, για την «ισορροπία», το πρώτο ψήφισμα εξέφραζε παράλληλα «τη θλίψη του για τα αθώα θύματα από την παλαιστινιακή πλευρά και τις οικογένειές τους». Εγκρίθηκε με 390 ψήφους έναντι πέντε. Το δεύτερο, παμψηφεί.
Αλλά, ούτε και η κεφαλή της αμερικανικής κυβέρνησης επέδειξε διαφορετική συμπεριφορά. Άλλωστε, αμέσως μετά την ανακοίνωση της μονομερούς εκεχειρίας, ο Εχούντ Ολμέρτ τηλεφώνησε στον πρόεδρο των ΗΠΑ για να τον ευχαριστήσει για την υποστήριξή του, η οποία, παρεμπιπτόντως, μεταφράζεται και σε ετήσια, άνευ αντικαταβολής, οικονομική βοήθεια ύψους τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κανένας, εδώ και πολύ καιρό, πόσω μάλλον ο Μπαράκ Ομπάμα, δεν έχει διανοηθεί να την επανεξετάσει.
Με τέτοια ερείσματα, φαίνεται ξεκάθαρα ποιο είναι το σχέδιο των μεγάλων κομμάτων του Ισραήλ: να διαλύσουν την προοπτική ενός αληθινού παλαιστινιακού κράτους, η δημιουργία του οποίου αποτελεί διεθνώς αναγνωρισμένο στόχο.
Επιμένουν ακόμη
Η Δυτική Όχθη, αποκλεισμένη με τείχη και ελεγχόμενες διόδους διάσπαρτη από οικισμούς, θα παραμείνει ένα συνονθύλευμα από γκέτο που θα φυτοζωεί χάρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην άλλη... όχθη η Γάζα θα βομβαρδίζεται κάθε φορά που ο γείτονάς της θα αρέσκεται να δώσει μια δυσανάλογη «απάντηση» στις επιθέσεις ή στη ρίψη κάποιων ρουκετών.
Κατά βάθος, ύστερα από 61 χρόνια γεμάτα ήττες, εξευτελισμούς, εξορίες, παραβιάσεις υπογεγραμμένων συμφωνιών, αδελφοκτόνους πολέμους, κι ενώ οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου τούς έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους κι έχουν επιτρέψει την καταπάτηση του διεθνούς, ακόμα και του ανθρωπιστικού δικαίου, είναι σχεδόν θαύμα το πώς οι Παλαιστίνιοι παραμένουν ακόμα και σήμερα αποφασισμένοι να δώσουν κάποτε σάρκα και οστά στην εθνική τους ταυτότητα.
Αν ποτέ το πετύχουν, αυτό δεν θα το οφείλουν ούτε στους Ευρωπαίους, ούτε στους Αμερικανούς, ούτε στις περισσότερες αραβικές κυβερνήσεις. Στη Γάζα, ακόμη μια φορά, όλοι υπήρξαν συνένοχοι στην ατέρμονη λεηλασία ενός λαού.
«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
