el | fr | en | +
Accéder au menu

ΗΠΑ

Ντιτρόιτ, η αφροαμερικανική πόλη που συρρικνώνεται

Στο γκέτο του Ντιτρόιτ, η πόλη αργοπεθαίνει κι εξαφανίζεται σιγά σιγά. Απομένουν μονάχα μερικά θραύσματά της. Σε ορισμένα οικοδομικά τετράγωνα κατοικούν μονά δύο ή τρία νοικοκυριά.

Η πόλη αρχίζει να μοιάζει με φάντασμα: απανθρακωμένα κουφάρια κτηρίων, εγκαταλελειμμένα πάρκινγκ, κλειστά εργοστάσια… Παντού μια εικόνα εγκατάλειψης: ο ορίζοντας αδειανός από ζωή και κίνηση, τα αγριόχορτα και τα δέντρα κατατρώγουν τα σπίτια. Ο αστικός ιστός αποσυντίθεται. Η πληθυσμιακή πυκνότητα θυμίζει περιοχή της υπαίθρου. Η φύση κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της μέσα στο Ντιτρόιτ: συχνά αντηχεί το λάλημα του κόκορα ή ο συνεχής εκνευριστικός τριγμός των ακρίδων.

Το γεγονός ότι το 35% της επικράτειας του δήμου είναι ακατοίκητο, οφείλεται σε μια εξέλιξη η οποία είναι σπάνια στην παγκόσμια ιστορία των αστικών περιοχών: μέσα σε πενήντα χρόνια, η «Shrinking City» («η πόλη που συρρικνώνεται») έχει χάσει περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού της. Με εξαίρεση τα περίχωρα του πανεπιστημίου και την ώρα του σχολάσματος των σχολείων, ελάχιστοι είναι οι πεζοί που κινούνται στα πεζοδρόμια της Γούντγουορντ, της Μίσιγκαν και της Γκάτριοτ, των κυριότερων λεωφόρων της πόλης. Με την κρίση των subprime, η συρρίκνωση του πληθυσμού εντάθηκε ακόμα περισσότερο…

Την περίοδο που μεσολάβησε ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2008 και στον Ιούλιο του 2009, η ανεργία σχεδόν διπλασιάστηκε, περνώντας από το 14,8% στο 28,9%. (…) Λόγω της έντονης εξειδίκευσης της οικονομίας του, το Ντιτρόιτ αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευάλωτο στις διακυμάνσεις των οικονομικών κύκλων. Ο φορντισμός –του οποίου η γενέτειρα, το εργοστάσιο Crystal Palace, χτίστηκε στο Ντιτρόιτ το 1908 από τον Αλμπερτ Καν- μετέτρεψε την πόλη όπου είχαν την έδρα τους οι «Big Three» (General Motors, Ford και Chrysler) σε παγκόσμιο κέντρο του βιομηχανικού καπιταλισμού. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, η μεγάλη ζήτηση για εργατικά χέρια στην αυτοκινητοβιομηχανία που είχε στραφεί πλέον στη μαζική παραγωγή, καθώς και τα σχετικά υψηλά ημερομίσθια που πρόσφερε ο κλάδος, προσέλκυσαν πολλούς εργάτες: Μαύρους που ήθελαν να ξεφύγουν από τις ρατσιστικές πολιτείες του Νότου, αλλά και μετανάστες, κυρίως από την Ελλάδα και την Πολωνία. Η μεγάλη ακμή συνέπεσε με την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η πόλη βρέθηκε στην καρδιά της αμερικανικής πολεμικής προσπάθειας και αποκλήθηκε «οπλοστάσιο της Δημοκρατίας».

Διαβάστε επίσης «Το χάσαμε το Ντιτρόιτ»

Allan Popelard

Γεωγράφος

Paul Vannier

Γεωγράφος
Παπακριβόπουλος Βασίλης (μτφ)

Μοιραστείτε το άρθρο