Φεβρουάριος 2010

Ο πολιτικός αγώνας ενίοτε ευνοεί ιδιαίτερα την προσωποποιημένη αντιπολίτευση ή την εμμονική απόρριψη. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι ανάγκες για κατά μέτωπο αντιπαράθεση γεννούν ετερόκλητες συμμαχίες που εκκινούνται μόνο και μόνο από την επιθυμία να καταστρέψουν τον κοινό στόχο. Μόλις ρίξουν τον εχθρό, αρχίζουν τα προβλήματα. Και μαζί τους έρχεται και το ερώτημα: «Και τώρα, τι κάνουμε;» Η ανάγκη του νικητή για πολιτικές επιλογές επιβάλλει την άρση των αοριστιών που κρατούσαν σε συνοχή το παλιό καρτέλ των αντιπολιτευόμενων. Η απογοήτευση κυριαρχεί. Προτού περάσει πολύς καιρός, ο μισητός αντίπαλος επανέρχεται στην εξουσία, χωρίς, ωστόσο, η παραμονή του στην αντιπολίτευση να τον έχει κάνει (…)→