Από την πλευρά του, ο σοσιαλιστής νομάρχης της Ταρν έκρινε πως είναι «ηλίθιο» να πεθαίνεις για τις ιδέες. Για να πούμε την αλήθεια, οι δικές του ιδέες -το να ολοκληρώσει την κατασκευή ενός φράγματος που ζήτησαν οι προύχοντες της περιοχής του- δεν τον εξέθεσαν ποτέ σε τέτοιου τύπου κίνδυνο, αντίθετα ευνόησαν την επανεκλογή του στη Γερουσία. Ωστόσο, σήμερα φαίνεται πιθανό πώς η ίδια αστυνομική χειροβομβίδα σκότωσε και το σχέδιο του φράγματος του ποταμού Σιβέν (1) Στη Γαλλία, θα πρέπει, άραγε, να πεθαίνουμε σε διαδηλώσεις για να κάνουμε τις ιδέες μας να θριαμβεύσουν;
Τον Ιανουάριο του 2011, η υπουργός εξωτερικών Μισέλ Αλιό-Μαρί είχε προτείνει στον τυνήσιο δικτάτορα Ζίνε Ελ-Αμπιντίνε Μπεν Αλί να σώσει το ετοιμοθάνατο καθεστώς του εμπνεόμενος από «την παγκοσμίως αναγνωρισμένη τεχνογνωσία των δυνάμεων ασφαλείας μας». Αναγνωρισμένη αλλά με διακυμάνσεις: χωρίς να μιλήσουμε για τους δεκάδες αλγερινούς που δολοφονήθηκαν στο Παρίσι στις 17 Οκτωβρίου 1961 και τα εννέα άτομα που σκοτώθηκαν στο μετρό Σαρόν το Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς, πέντε γάλλοι διαδηλωτές έχουν χάσει τη ζωή τους στη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία.
Ο Ρεμί Φρες είναι, λοιπόν, ο έκτος. Λίγο μετά το θάνατό του, ο διοικητής της κινητής ομάδας των αστυνομικών, η οποία δρούσε στο συγκεκριμένο πεδίο, κατέθεσε ότι ο νομάρχης της Ταρν είχε ζητήσει από τις δυνάμεις της τάξεις «να επιδείξουν στιβαρή αποφασιστικότητα απέναντι στους διαδηλωτές» για το φράγμα. Εκείνο το βράδυ η αστυνομία έριξε 42 χειροβομβίδες.
Στον πρωθυπουργό, Μανουέλ Βαλς, αρέσουν οι στρατιωτικές διακηρύξεις που αναδεικνύουν κάποιους ισλαμιστές σε «εσωτερικό εχθρό». Και η κυβέρνησή του έριξε αμέσως στους «μπαχαλάκηδες» την ευθύνη του «δράματος» του ποταμού Σιβέν. Επεκτείνοντας το συλλογισμό αυτό με τη βοήθεια ενός γνωσιακού αμαλγάματος, το συνδικάτο των αστυνομικών λέει πως φοβάται ότι μία «μερίδα των πράσινων ή κόκκινων ακτιβιστών θα στραφεί προς την ένοπλη δράση, όπως την εποχή των επαναστατικών κινημάτων της δεκαετίας του ΄70» (2).
Σε αυτό το απεχθές κλίμα, η Βουλή ψήφισε, σχεδόν ομόφωνα, τον νέο αντιτρομοκρατικό νόμο. Τον πέμπτο από το 1986. Επισήμως, εξαιτίας των κινδύνων που ελλοχεύουν για τη Γαλλία από τον ριζοσπαστικό τζιχαντισμό, ο νόμος περιλαμβάνει γενικές διατάξεις -όπως η διοικητική απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, το αδίκημα της «υπεράσπισης της τρομοκρατίας»- οι οποίες στο μέλλον θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε οποιαδήποτε πάλη.
Ήδη, από το 2001, το γαλλικό κοινοβούλιο υιοθέτησε μια σειρά κατασταλτικών μέτρων του ίδιου τύπου. Εκείνη την εποχή, ένας κάπως άτολμος σοσιαλιστής γερουσιαστής χρησιμοποιούσε την εξής δικαιολογία: «υπάρχουν δυσάρεστα μέτρα τα οποία πρέπει να ληφθούν επειγόντως, ελπίζω όμως ότι θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη δημοκρατική νομιμότητα πριν το τέλος του 2003 (3). Έντεκα χρόνια αργότερα ένα καθεστώς απαξιωμένο και χωρίς μέλλον δεν μπορεί πια να επιβιώσει χωρίς έναν «εσωτερικό εχθρό».
