Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ποτέ δεν σκόπευε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Όλοι οι πολιτικοί της, σε όποια παράταξη κι αν βρίσκονταν, θεωρούσαν ότι η χώρα τους είχε ένα θεμελιώδες πρόβλημα απέναντι στους γείτονές της: ήταν πολύ μεγάλη για να την αγαπήσουν και πολύ μικρή για να τη φοβηθούν. Έπρεπε, επομένως, να ενταχθεί σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή οντότητα, στην οποία θα ηγείτο μαζί με άλλα κράτη, όπως η Γαλλία. Όσο η Γερμανία διέθετε σίγουρη πρόσβαση στις ξένες αγορές, όσο μπορούσε να ανεφοδιάζεται σε πρώτες ύλες και να εξάγει τα μεταποιημένα προϊόντα της, δεν την ενδιέφερε καθόλου να κατακτήσει μια θέση στη διεθνή σκηνή. Η ακεραιότητα του ευρωπαϊκού (…)→