Μερικές ώρες μετά την εκλογή του στην προεδρία του Εργατικού Κόμματος, στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Τζέρεμι Κόρμπιν έπαιρνε τον λόγο μπροστά σε χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στην Parliament Square, στο Λονδίνο, για να υποστηρίξουν τους πρόσφυγες και το δικαίωμά τους στο άσυλο. Τη στιγμή που η ομιλία του έφτανε προς το τέλος, μία ομάδα νεαρών φορώντας κόκκινα μπλουζάκια «Team Corbyn» προετοιμαζόταν πυρετωδώς για να σχηματίσει έναν διάδρομο ασφαλείας και να οδηγήσει τον νέο ισχυρό άνδρα της Αριστεράς μέσα από το ενθουσιώδες πλήθος των οπαδών του, αλλά και μέσα από τις τηλεοπτικές κάμερες, τους δημοσιογράφους και τους ερασιτέχνες που κυνηγούσαν μια selfie.
Ο Κόρμπιν στην Parliament Square (12/09/15)
Τρεις μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο, μετά από μία άλλη συγκέντρωση στο ίδιο μέρος, ο Κόρμπιν είχε παραμείνει στην πλατεία, χαλαρός, απολαμβάνοντας τις ήρεμες συζητήσεις με τους συγκεντρωμένους. Τίποτε δεν προμήνυε τότε ότι αυτός ο βετεράνος του κοινοβουλίου, η σεβάσμια, αλλά διακριτική, φιγούρα της αριστερής πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος, του Labour, θα βρισκόταν σύντομα επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Αυτής Μεγαλειότητος.
Ωστόσο, ο απίθανος αυτός υποψήφιος, τον οποίο για δεκαετίες είχαν παραγκωνίσει οι συνάδελφοί του στη Βουλή των Κοινοτήτων και είχαν αγνοήσει τα μέσα ενημέρωσης, αξιοποίησε το αυθόρμητο -σχεδόν εξωπραγματικό- κύμα υποστήριξης στο πρόσωπό του, σαρώνοντας με ποσοστό 59,5% από τον πρώτο γύρο και γελοιοποιώντας τον κύριο αντίπαλό του, ο οποίος έμεινε 40 ποσοστιαίες μονάδες πίσω, με 19% των ψήφων. Πρόκειται για νίκη χωρίς προηγούμενο στην πολιτική ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η συγκέντρωση του Ιουνίου είχε προσφέρει μια πρώτη ένδειξη ότι κάποιο ασυνήθιστο γεγονός θα μπορούσε να συμβεί. Στη διαδήλωση κατά της λιτότητας, που οργανώθηκε λίγο μετά τη νίκη των Συντηρητικών στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου, με την Αριστερά ηττημένη και μελαγχολική, συμμετείχαν, προς γενική έκπληξη, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, όλοι τους δυνητικοί ψηφοφόροι του Κόρμπιν. «Ήταν ένα κίνημα ανθρώπων που αναζητούσαν κοινή στέγη», μας εξηγεί ο κωμικός Μαρκ Στίιλ, συνιδρυτής της Συνέλευσης του Λαού, ενός συντονισμού ομάδων και συνδικάτων που οργάνωσαν τη διαδήλωση. «Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το πράγμα θα κατέληγε έτσι, κι όμως, να ‘μαστε» (1).
Το γεγονός ότι το κίνημα πήρε τη μορφή εκστρατείας υπέρ του Κόρμπιν μπορεί να προκαλεί διπλή έκπληξη, αφού ο συγκεκριμένος άνθρωπος ενσαρκώνει το αντίθετο του στερεοτύπου του φλογερού υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων. Μη διαθέτοντας το χάρισμα του Αλέξη Τσίπρα ή τη ρητορική δεινότητα του μέντορά του Άντονι «Τόνι» Μπεν, ιστορικού ηγέτη της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ο Κόρμπιν δεν φαινόταν αρχικά καθόλου επικίνδυνος για τους συναδέλφους και αντιπάλους του της ελίτ των Εργατικών. Όμως, ο ευθύς τρόπος του, μακριά από το κυνήγι των εντυπώσεων, αποδείχτηκε πολύτιμο πλεονέκτημα, καθώς υπογράμμιζε τη διαφορετικότητά του σε σχέση με τους επικοινωνιακά υπερπροπονημένους πωλητές που στελεχώνουν τη βρετανική πολιτική τάξη.
Αντί να παραστήσει τον μάγο, ο Κόρμπιν προτίμησε να ενεργήσει ως αλεξικέραυνο έτοιμο να συγκεντρώσει το ηλεκτρικό φορτίο που υπήρχε ήδη στην ατμόσφαιρα. Οι οπαδοί του είναι κάθε ηλικίας και κοινωνικής προέλευσης, αλλά τρεις κοινωνικές ομάδες τού επιφύλαξαν πολύ θερμή υποδοχή. Καταρχάς οι νέοι, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί από τη, μετά το 2008, νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση, σε εργασιακή υποβάθμιση και απαγορευτικά ενοίκια. Δεν είναι τυχαίο που το αρχέτυπο του οπαδού του Κόρμπιν είναι ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος διαθέτει ανώτερη μόρφωση και δουλεύει σε καφετέρια. Η γενιά αυτή πολιτικοποιήθηκε μέσα από τη σύγκρουση που αφορούσε τον τριπλασιασμό των πανεπιστημιακών διδάκτρων, το 2012 (2). Το γεγονός προκάλεσε σφοδρή δυσαρέσκεια στη νεολαία και πυροδότησε ένα φοιτητικό κίνημα διαμαρτυρίας πιο ριζοσπαστικό από ό,τι είχε συνηθίσει η χώρα μέχρι τότε.
Ο δεύτερος πυλώνας της πολιτικής δυναμικής του Κόρμπιν υπήρξε το αντιπολεμικό κίνημα. Ο Κόρμπιν είναι πρόεδρος της συμμαχίας Stop the War (Σταματήστε τον Πόλεμο), η οποία είχε οργανώσει τη συγκλονιστική διαδήλωση των δύο εκατομμυρίων ανθρώπων ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ, το 2003 -τη μεγαλύτερη μαζική διαδήλωση στη βρετανική ιστορία. Η Λίντσεϊ Τζέρμαν, συντονίστρια του Stop the War, εκτιμά ότι η κληρονομιά της διαδήλωσης «τροφοδότησε ιδιαίτερα» την εκστρατεία του Κόρμπιν. «Τεράστιος αριθμός ανθρώπων αηδίασαν με αυτό που είχε κάνει το Εργατικό Κόμμα και δεν υποστήριζαν τον Τόνι Μπλερ» (3), συνεχίζει η Τζέρμαν. «Πολλοί άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας εγκατέλειψαν το κόμμα λόγω του Ιράκ και, τώρα, θα επιστρέψουν».
Όσο κι αν τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, από αυτοματισμό, υποβάθμισαν τη σπουδαιότητα των συγκεκριμένων διαδηλώσεων, χωρίς αυτές το φαινόμενο Κόρμπιν θα ήταν ανεξήγητο. Ο νέος ηγέτης των Εργατικών έχει πάρει τον λόγο μπροστά σε τόσους διαδηλωτές για τόσα διαφορετικά ζητήματα -από το Παλαιστινιακό μέχρι τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας- που θα μπορούσε να υπολογίζει σε ένα ισχυρό κύμα συμπάθειας με την ανακοίνωση κιόλας της υποψηφιότητάς του.
Η τρίτη κοινωνική ομάδα είναι ο κόσμος των συνδικάτων. Το γεγονός δεν αποτελεί έκπληξη: στον δημόσιο τομέα, όπου τα συνδικάτα έχουν ακόμη λόγο, οι μισθοί έχουν παγώσει εδώ και χρόνια και αρκετές δημόσιες υπηρεσίες έχουν ακρωτηριαστεί ή ιδιωτικοποιηθεί. Σήμερα, αρκετά σωματεία έχουν γενικούς γραμματείς με ξεκάθαρα αριστερό στίγμα. Χωρίς να έχουν δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις μεταβολές αυτές, οι βαρόνοι του Εργατικού Κόμματος σάστισαν όταν τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, το Unite και το Unison, προσέφεραν στήριξη στον Κόρμπιν, μετά από πιέσεις της βάσης τους.
Τέτοιες μεταστροφές παρατηρούνται και αλλού στην Ευρώπη. Το Ηνωμένο Βασίλειο, ωστόσο, διακρίνεται λόγω μιας πολιτικής παράδοσης που δεν έδωσε ποτέ σημαντική θέση στα κόμματα αριστερά των Εργατικών. Το βρετανικό εκλογικό σύστημα του first past the post -πλειοψηφικό σε έναν γύρο- εγγυάται ότι μικρότεροι σχηματισμοί, όπως οι Πράσινοι, θα παραμείνουν εκτός κοινοβουλίου. Στη Βρετανία δεν υπάρχει καμία πιθανότητα κοινοβουλευτικής ενίσχυσης για κόμματα όπως ο Σύριζα ή οι Podemos. Ακόμη και το Κόμμα για την Ανεξαρτησία του Ηνωμένου Βασιλείου (Ukip), στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, δεν τα κατάφερε. Επομένως, η αντίθεση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εκφράζεται, σε μεγάλο βαθμό, στο εσωτερικό του ίδιου του Εργατικού Κόμματος, μολονότι πολλοί θεωρούσαν την ασθένεια του «μπλερισμού» που το είχε προσβάλλει, ανίατη.
Το Εργατικό Κόμμα μετασχηματίστηκε, τόσο μέσα από την εισδοχή νέων μελών όσο και μέσα από την αλλαγή του συστήματος εκλογής του προέδρου του. Αυτή τη φορά, οποιοσδήποτε πολίτης μπορούσε να συμμετάσχει στην εκλογή προέδρου, με μόνη προϋπόθεση την πληρωμή 3 λιρών (περίπου 4 ευρώ). Ειρωνεία της τύχης, η εσωτερική μεταρρύθμιση είχε προταθεί από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος: οι μπλερικοί, γοητευμένοι από το μοντέλο των προκριματικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες, έκαναν την εκτίμηση ότι το άνοιγμα της ψήφου στο ευρύ κοινό θα αποδυνάμωνε την επιρροή των συνδικαλιστών και θα είχε ως αποτέλεσμα τη ρυμούλκηση του κόμματος στο ασφαλές αγκυροβόλιο του κέντρου. Τεράστια ήταν η απογοήτευσή τους όταν συνειδητοποίησαν ότι το σύστημα που θα τους εξασφάλιζε τη νίκη εξυπηρετούσε, στην πραγματικότητα, τα συμφέροντα της αριστερής πτέρυγας, που με χαρά αξιοποίησε την πανουργία των αντιπάλων της προς δικό της όφελος. Το εκλογικό σύστημα ήταν τέλεια προσαρμοσμένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -επιτρέποντας στον οποιονδήποτε την εγγραφή με ένα κλικ του υπολογιστή και τη διάδοση της πληροφορίας στους φίλους του-, γεγονός που ευνόησε ιδιαίτερα τον Κόρμπιν, ο οποίος είναι πολύ δημοφιλής στο Facebook και στο Twitter.
«Η δυναμική γεννήθηκε, σε μεγάλο βαθμό, εκτός κόμματος, για να εξαπλωθεί, στη συνέχεια, στο εσωτερικό του, χάρη στο διαφορετικό προφίλ των νέων μελών του», μας εξηγεί η φεμινίστρια συγγραφέας Χίλαρι Γουέινραϊτ, η οποία έχει εργαστεί για καιρό δίπλα στον Κόρμπιν. Σύμφωνα με τη Γουέινραϊτ, ο θόρυβος γύρω από τον υποψήφιο της αριστερής πτέρυγας «ενθάρρυνε παλαιότερα μέλη να τον ψηφίσουν, δημιουργώντας, ταυτόχρονα, μια αίσθηση μαζικού κινήματος με μεγάλες συγκεντρώσεις». Εντύπωση που ενισχύθηκε από τις 99 συγκεντρώσεις του Κόρμπιν, στις οποίες η προσέλευση ήταν τόσο μαζική ώστε, αρκετές φορές, ο υποψήφιος πρόεδρος, αφού ολοκλήρωνε την ομιλία του, υποχρεωνόταν να αφήσει την αίθουσα για να κάνει και δεύτερη ομιλία στο πλήθος που βρισκόταν συγκεντρωμένο έξω από τις πόρτες. Ορισμένοι έκαναν λόγο ακόμη και για «corbynmania».
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι εάν αυτή η κινητοποίηση θα κρατήσει αρκετό καιρό και θα είναι αρκετά ισχυρή ώστε να αντέξει τις επιθέσεις που θα πέφτουν βροχή. Οι εχθρικές αντιδράσεις που ήδη προκαλεί ο Κόρμπιν δεν εκπλήσσουν, στο μέτρο που, σε διάφορα ζητήματα, οι θέσεις του συγκρούονται μετωπικά με όσα το βρετανικό κράτος θεωρεί συμφέροντά του. Ο Κόρμπιν εξηγεί ότι δεν μπορεί να φανταστεί συνθήκες που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την ανάπτυξη των ένοπλων δυνάμεων, είναι αντίθετος με τους βομβαρδισμούς στη Συρία, δεν επιθυμεί το Ηνωμένο Βασίλειο να επενδύσει σε νέα γενιά πυρηνικών πυραύλων (Trident), είναι πολύ επικριτικός για τον ρόλο του ΝΑΤΟ και για την επέκταση της ζώνης επέμβασής του.
Στα ζητήματα οικονομίας, ο νέος ηγέτης των Εργατικών δηλώνει έτοιμος να συγκρουστεί με τον χρηματοπιστωτικό κλάδο του Σίτι του Λονδίνου, να αποκαταστήσει τον πολιτικό έλεγχο στην κεντρική τράπεζα, να επανεθνικοποιήσει τους σιδηροδρόμους και αρκετές δημόσιες υπηρεσίες, ανατρέποντας, έτσι, τη θατσερική ορθοδοξία. Χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση (το «Brexit»), προτιμά να δίνει έμφαση στην οικοδόμηση μιας «κοινωνικής Ευρώπης». Επικρίνει σφοδρά τη μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στην Ελλάδα, αλλά απορρίπτει και την ΤΤΙΡ, τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που βρίσκεται σε διαπραγμάτευση μεταξύ Βρυξελλών και Ουάσινγκτον.
Πόσες από τις θέσεις αυτές θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος; Κανείς δεν το ξέρει ακόμη. Μεταξύ του νέου αρχηγού και της κομματικής βάσης, που, στη μεγάλη της πλειοψηφία, τον υποστηρίζει, παρεμβάλλεται η κομματική γραφειοκρατία, το βασικό εμπόδιο για την προγραμματική ανανέωση του κόμματος. Οι περισσότεροι βουλευτές των Εργατικών εισήλθαν στον πολιτικό στίβο την εποχή της κυριαρχίας των Τονι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν (4) και έχτισαν την πολιτική σταδιοδρομία τους πάνω στα ερείπια της Αριστεράς. «Κανείς δεν είχε προσπαθήσει ποτέ να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος με τόσο μικρή υποστήριξη από την πλευρά των βουλευτών», παρατηρεί ο Λανς Πράις, πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας του Μπλερ. «Η αποστολή του Τζέρεμι Κόρμπιν προμηνύεται πολύ δύσκολη».
Προκειμένου να αποφύγει τις παγίδες, η στρατηγική του νέου ισχυρού άνδρα της ευρωπαϊκής Αριστεράς συνίσταται στον εκδημοκρατισμό των Εργατικών, στην αποκατάσταση των αποφασιστικών αρμοδιοτήτων των μελών του κόμματος μέσω ετήσιων συνεδρίων και με τρόπο που να περιορίζει την επιρροή των βαρόνων. «Ο Κόρμπιν κρατά στα χέρια του σημαντικούς μοχλούς εξουσίας», εκτιμά ο Πράις, ο οποίος θεωρεί «απίθανο» το σενάριο ενός «ηγέτη της Αριστεράς παράλυτου εξαιτίας ενός κομματικού μηχανισμού με πολιτικές θέσεις διαφορετικές από τις δικές του».
Ορισμένοι βουλευτές των Εργατικών ήδη κάνουν χαμηλόφωνες αναφορές στο ενδεχόμενο διάσπασης, το οποίο, πάντως, μοιάζει ελάχιστα ρεαλιστικό. Οι μπλερικοί δεν έχουν πια πέραση: η υποψήφιά τους για την προεδρία των Εργατικών, η Ελίζαμπεθ «Λιζ» Κάνταλ απέσπασε το ταπεινωτικό ποσοστό 4,5%. Το πρόβλημά τους είναι ιδεολογικής τάξης. Όσο δυναμισμό κι αν είχε επιδείξει, ο μπλερισμός τροφοδοτήθηκε από πηγές που στέρεψαν με την κρίση του 2008. Πιο πιθανό είναι η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών να προσπαθήσει να βρει στο ίδιο το εσωτερικό του κόμματος τον τρόπο να εκδικηθεί, με κίνδυνο να πυροδοτήσει έναν αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο. Οι αντίπαλοι του Κόρμπιν μπορούν άνετα να συγκεντρώσουν τους 47 βουλευτές -όριο που προβλέπει το καταστατικό- που θα τους ήταν απαραίτητοι για να ανατρέψουν την ηγεσία και να επιβάλλουν νέες εκλογές για την προεδρία του κόμματος. Όχι αμέσως, βέβαια: με δεδομένη τη συντριπτική νίκη του κακού τους δαίμονα, ένας τόσο άγαρμπος χειρισμός θα προκαλούσε την κατακραυγή των μελών του κόμματος και θα κατέληγε στην επανεκλογή του Κόρμπιν, ίσως και με ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό. Η ευκαιρία να περάσουν στην αντεπίθεση θα μπορούσε να έρθει μετά από ένα κακό αποτέλεσμα των Εργατικών στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όπως οι βουλευτικές εκλογές στη Σκωτία, τον Μάιο του 2016, ή οι ευρωεκλογές, τον Ιούνιο του 2019. Περιμένοντας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι μπλερικοί θα επιδίδονται στη συστηματική υπονόμευση του Κόρμπιν στα μέσα ενημέρωσης και στους διαδρόμους του κοινοβουλίου.
Ωστόσο, ο νέος ηγέτης των Εργατικών μπορεί να υπολογίζει σε μια μερίδα στελεχών. Ο Κένεθ Λίβινγκστον, δήμαρχος του Λονδίνου από το 2000 μέχρι το 2008 και σύμμαχος του νέου ισχυρού άνδρα της Αριστεράς, αντιμετωπίζει το μέλλον με πιο χαλαρό τρόπο: οι βουλευτές, μας εξηγεί, «δεν μετράνε πραγματικά, αφού ο Τζέρεμι μπορεί να απευθυνθεί άμεσα στον λαό και οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν σε καλή θέση για να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι θα του φιλήσουν τα πόδια, επαιτώντας για μια θέση».
Σε αντίθεση με την αντιπολίτευση των μπλερικών, η αντεπίθεση των Συντηρητικών έχει το πλεονέκτημα ότι είναι ξεκάθαρη και προβλέψιμη. Η στρατηγική τους; Να μην αποφύγουν καμία υπερβολή, όπως στο βίντεο που διέδωσαν και παρουσιάζει τον Κόρμπιν ως συνεργό της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, ακόμα και του Μπιν Λάντεν. Ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είχε δώσει τον τόνο, στις 13 Σεπτεμβρίου, σε ανάρτησή του στο Twitter, με την ευκαιρία της εκλογής του νέου προέδρου των Εργατικών: «Τώρα, οι Εργατικοί αποτελούν απειλή για την εθνική μας ασφάλεια, την οικονομική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των οικογενειών σας».
«Τι μήνυμα στέλνει μια τέτοια τοποθέτηση στην ΜΙ5 [στις μυστικές υπηρεσίες] και στις υπηρεσίες ασφαλείας;», αναρωτιέται ο Τζούλιαν Ασάνζ, ιδρυτής των Wikileaks, την υπόθεση του οποίου ο Κόρμπιν έχει υποστηρίξει επανειλημμένα στη Βουλή των Κοινοτήτων. Για τον Ασάνζ, εάν ο πρόεδρος των Εργατικών επιμείνει στην κριτική του για το ΝΑΤΟ και τους πυρηνικούς πυραύλους Trident -το καμάρι της βρετανικής δύναμης πυρός- «σημαντικά μέσα θα κινητοποιηθούν για να του φράξουν τον δρόμο στις επόμενες εκλογές. Εάν φανεί ότι έχει την παραμικρή πιθανότητα να εκλεγεί πρωθυπουργός, δεδομένων των διακυβευμάτων, όλα μπορούν να συμβούν». Ο Ασάνζ ελπίζει ότι ο Κόρμπιν θα πάρει την απειλή στα σοβαρά: «Ήδη εγκατέλειψε την αρχική πρότασή του να αποχωρήσει το Ηνωμένο Βασίλειο από το ΝΑΤΟ. Πράγματι, είναι πιο σοφό να μην ανοίγεις όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα».
Προς μια πιο πλατιά συμμαχία;
Ήδη, ο Κόρμπιν έχει επικηρυχθεί από τα μέσα ενημέρωσης. Η μεταχείριση του έχει περάσει από όλα τα στάδια της εχθρότητας: κατάθλιψη, πανικός και, τελικά, περιφρόνηση. Η μεροληψία δεν εκδηλώνεται μόνο στα έντυπα ή τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης των αντιδραστικών δημοσιογραφικών ομίλων, ιδιοκτησίας διαφόρων δισεκατομμυριούχων, αλλά κυριαρχεί σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες της χώρας. Ήδη από τις πρώτες ημέρες μετά τον θρίαμβο του «Corb», όπως τον αποκαλούν περιφρονητικά, τα ταμπλόιντ έσυραν τον χορό: «Ο Corb προσβάλλει τη βασίλισσα», κραύγαζε το «πρωτοσέλιδο» της «Sun», όταν ο ηγέτης των Εργατικών επέλεξε να μην τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο σε τελετή εορτασμού της μάχης της Αγγλίας (5).
«Ένας Θεός ξέρει τι θα βρουν για να τον δυσφημήσουν», λέει ο Στίιλ. «Θα πρέπει να περιμένουμε πολύ κακόβουλα χτυπήματα. Η μόνη άμυνα είναι το κίνημα. Η συκοφάντηση γίνεται πιο δύσκολη όταν υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι που σας απαντούν: “Αυτό που λέτε είναι ψέμα”». Ο Κόρμπιν έχει δηλώσει ότι θα επιθυμούσε «να μετατρέψει το Εργατικό Κόμμα σε ένα είδος κοινωνικού κινήματος» (6). Η εχθρότητα των βουλευτών του θα μπορούσε να τον υποχρεώσει να τηρήσει τη δέσμευση αυτή. Η συντονισμένη εκστρατεία του Τύπου εναντίον του καθιστά ακόμη πιο ζωτική ανάγκη την εφαρμογή μιας στρατηγικής αντεπίθεσης και κινητοποίησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Εάν όσοι ψήφισαν τον Κόρμπιν δεν εμπλακούν το ταχύτερο δυνατόν, είτε συμμετέχοντας στο Εργατικό Κόμμα είτε υποστηρίζοντάς το από έξω, όλη η εκστρατεία δεν θα είναι παρά ένα “like” στο Facebook», λέει με ανησυχία ο τραγουδιστής Μπίλι Μπραγκ. Ο καλλιτέχνης, του οποίου τα τραγούδια συνόδευσαν πολλούς αγώνες, ιδιαίτερα κατά την περίοδο Θάτσερ, εύχεται να δημιουργηθεί μια πολύ πλατιά και ανοιχτή συμμαχία, μια «συνέργεια της Αριστεράς», στην οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν και οι Οικολόγοι. Η Νάταλι Μπένετ, ηγέτης των Πρασίνων, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο: «Οι Εργατικοί που είχαμε γνωρίσει υποστήριζαν τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους πυραύλους Trident και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, πράγματα στα οποία οι Πράσινοι είμαστε αντίθετοι. Ας περιμένουμε πρώτα να δούμε τι είδος Εργατικών θα προκύψει. Όλα αλλάζουν».
Το γεγονός ότι το κίνημα κατά της λιτότητας στη Μεγάλη Βρετανία διαμορφώνεται κυρίως στους κόλπους ενός μεγάλου κυβερνητικού κόμματος, παρουσιάζει μεγάλα πλεονεκτήματα, αλλά και σοβαρές παγίδες. Το Εργατικό Κόμμα δεν έχει οικοδομηθεί για να έρθει σε αντιπαράθεση με το βρετανικό κράτος. Δεν πρόκειται για έναν οργανισμό που αμφισβητεί το κατεστημένο, όπως ο Σύριζα. Για να επιτύχει, ο Κόρμπιν θα πρέπει να μετασχηματίσει τους Εργατικούς σε μαχητική δύναμη, ικανή να διατηρήσει την απίστευτη συλλογική ανάταση που τον εκτόξευσε στην ηγεσία του κόμματος. Εάν ο ενθουσιασμός των τελευταίων μηνών εξαπλωθεί και σε άλλα κοινωνικά στρώματα και η περιπέτεια συνεχίσει τον δρόμο της, ο Κόρμπιν έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Εάν το κίνημα ατονήσει και ο άνθρωπος της ανανέωσης στηριχτεί στα παλιά κέντρα εξουσίας, η ευκαιρία θα χαθεί.
Η ομιλία Κόρμπιν στο Συνέδριο των Εργατικών (12/09/15)
