el | fr | en | +
Accéder au menu

Η κατρακύλα της Γαλλίας

Για να βρεθεί προηγούμενο της σημερινής διπλωματικής αφάνειας της Γαλλίας θα πρέπει να γυρίσουμε στην εκστρατεία του Σουέζ το 1956 και στον πόλεμο της Αλγερίας. Ούτε η διοργάνωση της Διεθνούς Διάσκεψης για το Περιβάλλον στο Παρίσι, ούτε οι στρατιωτικές διακηρύξεις του προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε η αδιόρθωτη αυτοϊκανοποίηση του υπ. Εξωτερικών (1) δεν μπορούν πια να καλύψουν την κατρακύλα της Γαλλίας.

Στα ευρωπαϊκά θέματα, η ευθυγράμμιση με την Γερμανία υπήρξε εξόφθαλμη στη διάρκεια του ελληνικού επεισοδίου. Το υπ. Οικονομίας έμοιαζε εγκαταλελειμμένο, ο υπουργός ήταν ομιλητικός αλλά ανύπαρκτος. Και ο κ. Φρανσουά Ολάντ περιόρισε το ρόλο του σ’ εκείνο του απεσταλμένου του Βερολίνου, με σκοπό να πείσει τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να συμμορφωθεί με τα παραγγέλματα της κας Άνγκελα Μέρκελ. Ακόμα και στην Ουάσινγκτον, δήλωναν, τότε, έκπληκτοι, με την σκληρότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Αθήνα.

Το Παρίσι ξαναβρήκε, όμως, το βηματισμό του με τις ΗΠΑ όταν έμαθε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες κατασκόπευαν τρεις διαδοχικούς προέδρους της Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένου του Φρ. Ολάντ… Ο εκπρόσωπος της Γαλλικής κυβέρνησης ξεκίνησε αμέσως να υποβαθμίζει το επεισόδιο. «Θα πρέπει να κρατήσουμε το μέτρο σε αυτήν την ιστορία. Δουλειά μας δεν είναι να διακόψουμε διπλωματικές σχέσεις», δήλωνε πριν προστρέξει στην Ουάσινγκτον για να συζητήσει τη διατλαντική συμφωνία. «Η αντίδραση της Γαλλίας είναι μάλλον γελοία», δήλωνε θιγμένος ο βουλευτής της δεξιάς Ανρί Γκουενό. «Εδώ και κάμποσο καιρό, το μόνο που κάνουμε είναι να ακολουθούμε την αμερικανική πολιτική», συμπλήρωνε ο πρώην πρωθυπουργός Πιέρ Λελούς, γνωστός κατά τα άλλα για τον φιλοαμερικανισμό του.

Ωστόσο, η πιο τρομακτική ευθυγράμμιση του Παρισιού είναι με την Σαουδική Αραβία. Σε τέτοιο σημείο που να ενοχλεί ακόμα και τον αμερικανό ηγεμόνα. Αφού δεν κατάφερε να σαμποτάρει τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου ανάμεσα στις πέντε μεγάλες δυνάμεις και το Ιράν, όπως θα το ήθελαν το Ριάντ, το Τελ Αβίβ και οι ρεπουμπλικανοί νεοσυντηρητικοί που αποστρέφονται τον Μπαράκ Ομπάμα, συμφώνησε με αυτήν με χαρακτηριστική κακή διάθεση. Και στην περίπτωση της Συρίας, η επιθυμία της να «τιμωρήσει» τον Μπασάρ Αλ Άσαντ οφείλεται λιγότερο στην σκληρότητα του καθεστώτος της Δαμασκού και περισσότερο στην βούληση να γίνει αρεστή η Γαλλία στις μοναρχίες του Κόλπου, οι οποίοι έχουν ορκιστεί να ρίξουν τον Αλ Άσαντ. Κυρίως η Σαουδική Αραβία. Όμως, το βασίλειο αυτό, λίκνο και τράπεζα του σουνιτικού ολοκληρωτισμού στον κόσμο (2) αιχμή του δόρατος της φονικής καταστολής των σιιτών στο Μπαχρέιν και την Υεμένη, καταπατά τα περισσότερα από τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία η Γαλλία υπερασπίζεται με ζέση αλλού (3).

Η επιλογή του Παρισιού σε σχέση με τη Σαουδική Αραβία δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένης στρατηγικής ανάλυσης. Ρίχνει νερό στο μύλο της παράνοιας των μοναρχών που φοβούνται ότι είναι περικυκλωμένη από το Ιράν και τους συμμάχους του με στόχο να τους πουλήσει περισσότερα όπλα. Κάτι που κατάφερε στις 13 Οκτωβρίου, όταν γυρίζοντας από το Ριάντ, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς έγραψε στο Twitter: «Γαλλία – Σαουδική Αραβία: συμβόλαια 10 εκατομμυρίων! Η κυβέρνηση κινητοποιείται για τις εταιρείες μας και την απασχόληση».

Serge Halimi

Διευθυντής της "Le Monde diplomatique"
Βάλια Καϊμάκη

(1Laurent Fabius, BFM-rMC, 2 Μαρτίου 2015 : «Αυτό που εννοώ, χωρίς να θέλω να γίνω υπερόπτης, είναι ότι η γαλλική εξωτερική πολιτική είναι αντικείμενο εκτίμησης παντού στον κόσμο και στη Γαλλία».

(2Βλ. Νabil Mouline, «Surenchères traditionalistes en terre d’islam», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος

(3Βλ. «Ιmpunité saoudienne», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος

Μοιραστείτε το άρθρο