el | fr | en | +
Accéder au menu

Εμμανουέλ Μακρόν: Τα παλιά ρούχα ενός καινούργιου πολιτικού

Κάτω από το μαστίγιο του Αγίου Ανταγωνισμού

JPEG - 24.7 kio

Στις 17 Μαρτίου του 2015, το πρόγραμμα του Εμμανουέλ Μακρόν είναι φορτωμένο. Στις 7:45, η επιθεώρηση «Politique Internationale» περιμένει τον Υπουργό Οικονομίας, Βιομηχανίας και Ψηφιακής Πολιτικής για ένα πρόγευμα-συζήτηση: μιλάει σε ένα ακροατήριο μεγαλοεπιχειρηματιών, διπλωματών και πολιτικών παραγόντων. Μία ώρα αργότερα, κατευθύνεται προς το Υπουργείο Οικονομίας. Ο υπουργός συμμετέχει στην έναρξη ενός συνεδρίου σχετικά με τα μέτρα που λαμβάνει το κράτος για την προώθηση των εξαγωγών, όπου παρευρίσκονται υψηλόβαθμα διευθυντικά στελέχη τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Στη συνέχεια, συζητάει με τους σοσιαλιστές γερουσιαστές τον νόμο για την οικονομική ανάπτυξη, την οικονομική δραστηριότητα και την ισότητα των οικονομικών ευκαιριών.

Στις 13:15, συνάντηση με τα μέλη του Κύκλου Τυργκό για γεύμα-συζήτηση. Ο Φρανσουά Περόλ, επικεφαλής του τραπεζικού ομίλου Banque populaire – Caisse d’épargne (BPCE) και πρόεδρος της δεξαμενής σκέψης, τον υποδέχεται με τα εξής λόγια: «Καλωσήλθες Εμμανουέλ. Έρχεσαι από τη Γερουσία. Το νομοσχέδιό σου έχει πάρα πολλά άρθρα; Όπως έλεγαν παλιότερα και για τη μουσική του Μότσαρτ, ότι έχει πάρα πολλές νότες;» Παρόμοιοι έπαινοι θα μπορούσαν ενδεχομένως να εκληφθούν και ως αυτοπροβολή, καθώς η καριέρα του Μακρόν μοιάζει με εκείνη του Περόλ: γιος γιατρού, απόφοιτος της ΕΝΑ (1), μεταπήδησε από την Επιθεώρηση Οικονομικών (την ελίτ της γαλλικής δημόσιας διοίκησης που στελεχώνεται με την αφρόκρεμα της ΕΝΑ) στην τράπεζα Ρότσιλντ και στη συνέχεια στο γραφείο του πρόεδρου της Δημοκρατίας. Ο υπουργός πολύ γρήγορα ενθουσιάζει τα στελέχη του χρηματοοικονομικού τομέα, τους δημοσιογράφους και τους μάνατζερ, που τον ανακηρύσσουν επίτιμο μέλος του Κύκλου τους. Αργότερα, αφού απαντά στις ερωτήσεις των βουλευτών στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ο Μακρόν έχει μια μακρά συζήτηση με τον Πιέρ Γκατάζ, πρόεδρο του MEDEF, του γαλλικού Συνδέσμου Επιχειρήσεων. Ύστερα, μια και είναι του Αγίου Πατρικίου, υποδέχεται τον Ιρλανδό ομόλογό του Ρίτσαρντ Μπρούτον.

Μια συνεχής διαδοχή σύντομων εμφανίσεων στους κύκλους της εξουσίας, με την επιθυμία να εντυπωσιάσει, μιας και δεν έχει τη δυνατότητα να αφήσει κάποιο βαθύ σημάδι στην πολιτική ζωή: αυτή η 17η Μαρτίου 2015 συνοψίζει από πολλές απόψεις τη μέχρι τώρα πορεία του υποψηφίου για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Ονειρευόταν να σπουδάσει στην École Normale, αλλά κατέληξε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (2). Εκεί, ο ιστορικός Φρανσουά Ντος τον συστήνει το 1999 στον φιλόσοφο Πολ Ρικέρ, που αναζητά έναν νεαρό συνεργάτη για να τον βοηθήσει να ολοκληρώσει το βιβλίο του «La Mémoire, l’Histoire, l’Oubli» (3). Η συνεργασία αυτή ανοίγει στον νεαρό φοιτητή τις πύλες της επιθεώρησης «Esprit»: η συντακτική ομάδα της πρόσκειται στη «δεύτερη Αριστερά» (4) και υποστήριξε για παράδειγμα το σχέδιο για τη μεταρρύθμιση της Κοινωνικής Ασφάλισης του Αλαίν Ζυπέ το 1995. Εκεί θεωρητικοποιεί την αντίληψή του για την άσκηση της εξουσίας: «Ο πολιτικός λόγος και η πολιτική δράση δεν μπορούν πλέον να ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα προς ψήφιση, που θα υλοποιούνταν μονάχα μέσα στα πέντε χρόνια μια προεδρικής θητείας  (5)». Κατά τη γνώμη του, στην πολιτική θα πρέπει να παρουσιάζεται ένας ορίζοντας και όχι ένας κατάλογος μέτρων. Εκεί, κοντά στους πυλώνες της «δεύτερης Αριστεράς», βρίσκει την ιδεολογία που δίνει νόημα στη στράτευσή του.

Το φθινόπωρο του 2002, κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης που συνοδεύει τις σπουδές του στην ΕΝΑ, συνδέεται φιλικά με τον Ανρί Ερμάν. Έχοντας αποκτήσει τη περιουσία του στον χώρο των επαγγελματικών ακινήτων, ο επιχειρηματίας αυτός (πέθανε το 2016) υπήρξε ένας από τους κυριότερους θεματοφύλακες αλλά και χρηματοδότες της χριστιανικής Αριστεράς των «3 αντί»: αντικομμουνιστική, αντιαποικιακή και αντιγιακωβίνικη (6). Ύστερα, το 2007, ο Ζαν Πιερ Ζουγέ, σοσιαλιστής που πείστηκε από τη «διεύρυνση» του Σαρκοζί και ανέλαβε το Υφυπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στην κυβέρνησή του, συστήνει τον πολλά υποσχόμενο νεαρό στον Ζακ Αταλί (7).

Ο πρώην σύμβουλος του Μιτεράν, πρόεδρος της «Επιτροπής για την απελευθέρωση της ανάπτυξης» (που συγκρότησε ο Σαρκοζί), διορίζει τον Μακρόν αναπληρωτή γενικό εισηγητή. Πίσω από τις γραμμές του τελικού κειμένου της επιτροπής διακρίνουμε την επιθυμία να ξεπεραστούν οι διαχωριστικές γραμμές, την οποία πλέον ο υποψήφιος βροντοφωνάζει κάθε φορά που ανεβαίνει στο βήμα: «Δεν πρόκειται για μια έκθεση, δεν πρόκειται για μια μελέτη, αλλά για οδηγίες χρήσης σχετικά με επείγουσες και θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι κομματικές ή δικομματικές: είναι μη κομματικές». Τα «μη κομματικά» μέλη της επιτροπής κατακεραυνώνουν «την αδικαιολόγητη ανάπτυξη των εισοδημάτων από προσόδους: από την ακίνητη περιουσία, από τις συμπαιγνίες ανάμεσα στους προνομιούχους και από τη στρατολόγηση στις ελίτ  (8)» και ευαγγελίζονται μια κοινωνία που θα βασίζεται στον ανταγωνισμό και στην απορρύθμιση.

Αυτά τα φωτισμένα μυαλά δεν αρκούνται μονάχα να προτείνουν τον μαζικό αναπροσανατολισμό των αποταμιεύσεων των Γάλλων προς τις χρηματαγορές, έξι μήνες πριν από τη χρηματοοικονομική κατάρρευση του 2008. Η επιβολή του γενικευμένου ανταγωνισμού οδηγεί σε αντιπαράθεση τμήματα των λαϊκών τάξεων: δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, οδηγοί ταξί εναντίον οδηγών της Uber… Ένα τέτοιο όραμα για τον κόσμο ταιριάζει πολύ καλά στον σφριγηλό Επιθεωρητή Οικονομικών ο οποίος, εκτός από τη συντακτική ομάδα του «Esprit», συχνάζει και σε σοσιαλφιλελεύθερους κύκλους όπως ο «En temps réel» και οι Γράκχοι, υπέρμαχους της ευρωπαϊκής οικοδόμησης με τον τρόπο που αυτή πραγματοποιείται σήμερα. Η πρώτη δεξαμενή σκέψης αυτοσυστήνεται ως «τόπος συνάντησης στελεχών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα που επιθυμούν να αντιπαραβάλλουν τις εμπειρίες τους και τις αναλύσεις τους (…), αφιερωμένη στην οικοδόμηση ισχυρών βάσεων για την προώθηση μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας», ενώ η δεύτερη διακηρύσσει ότι «η αγορά είναι το μέσο για να αμφισβητηθούν τα κεκτημένα συμφέροντα, τα προνόμια και οι πρόσοδοι».

Βεβαίως, τα κοινωνικά προνόμια του ίδιου του Μακρόν προφυλάσσονται από τους δυνατούς ανέμους του «εκσυγχρονισμού». Το 2008, οι Ξαβιέ Φοντανέ (τότε πρόεδρος της βιομηχανίας οπτικών Essilor), Σερζ Βεϊνμπέρ (πρώην σύμβουλος του Λοράν Φαμπιύς και πρόεδρος του επενδυτικού ταμείου Weinberg Capital Partners), Ζαν-Μισέλ Νταρουά (νομικός σύμβουλος επιχειρήσεων) και Αλαίν Μενκ (εξαιρετικά προβεβλημένος από τα μέσων ενημέρωσης οικονομολόγος και επιχειρηματίας, ο μόνος από την ομάδα που δεν υπήρξε μέλος της επιτροπής Αταλί) τον προτείνουν στην τράπεζα Ρότσιλντ. Εκεί, η άνοδός του θα είναι εντυπωσιακή, κυρίως χάρη σε μια συμφωνία που έκλεισε το 2012 για τη Nestlé, της οποίας ο πρόεδρος Πίτερ Μπράμπεκ-Λετμάτ είχε κι αυτός υπάρξει μέλος της περίφημης επιτροπής.

Το 2010 ο Αταλί σύστησε τον Μακρόν στον Φρανσουά Ολάντ όταν αυτός δεν διηύθυνε πλέον το Σοσιαλιστικό Κόμμα και, απ’ ό,τι διαφαινόταν, στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη υποψηφίου προέδρου το 2011, τα φαβορί θα ήταν ο Ντομινίκ Στρος Καν και η Μαρτίν Ομπρύ. Ο ανερχόμενος τριαντάρης συντονίζει για λογαριασμό του μέλλοντος προέδρου τις εργασίες οικονομολόγων όπως ο Φιλίπ Αζιόν (και αυτός μέλος της επιτροπής Αταλί). Μετά τη νίκη του Ολάντ το 2012, ο Αταλί και ο Ζουγέ –ο οποίος επέστρεψε από την περιπέτεια με τον Σαρκοζί και επανεντάχθηκε στον στενό κύκλο του Ολάντ– υποστηρίζουν τον διορισμό του Μακρόν ως αναπληρωτή γενικό γραμματέα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, αρμόδιο για οικονομικά ζητήματα.

Το 2014, πάλι ο Ζουγέ, ως γενικός γραμματέας της Προεδρίας, ανακοινώνει την ανάθεση του υπουργείου Οικονομίας στον προστατευόμενό του. «Όπως και να το κάνουμε, είναι συναρπαστικό να αναλαμβάνεις σε αυτήν την ηλικία την οικονομία, τις επιχειρήσεις, τη βιομηχανία», του εξηγεί στο τηλέφωνο αμέσως μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού. «Το συνειδητοποιείς; Ακόμα και την ψηφιακή πολιτική, όλα όσα θα ήθελα να είχα αναλάβει εγώ! Όταν ήμουν Επιθεωρητής Οικονομικών, ονειρευόμουν να τα έχω υπό τον έλεγχό μου. Τώρα, εσύ είσαι αφεντικό σε όλα αυτά  (9)». Σύντομα, το όνομα του θαυμαστού νεαρού πολιτικού θα συνδεθεί με έναν νόμο που ευνοεί τα υπεραστικά λεωφορεία έναντι των τραίνων, με τη λειτουργία των καταστημάτων την Κυριακή και με τη νυχτερινή εργασία. Επίσης, χαλαρώνει τη νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις και επισπεύδει την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των περιφερειακών αεροδρομίων.

Σε αυτό το στάδιο της εντυπωσιακής πορείας του, διακρίνονται ήδη οι γενικές γραμμές της στρατηγικής του: ένας ισχυρός πυγμαλίωνας σε εισάγει σε έναν θεσμό εξουσίας, περνάς σε αυτόν μόνο όσον καιρό απαιτείται για τη δημιουργία ενός πυκνού δικτύου προσωπικών σχέσεων και στη συνέχεια ξαναρχίζεις από μια θέση με ακόμα μεγαλύτερο κύρος. Ο Μακρόν δεν θα παραμείνει περισσότερο στο Υπουργείο Οικονομίας απ’ όσο έμεινε στην Επιθεώρηση Οικονομικών, στη Ρότσιλντ ή στην Προεδρία της Δημοκρατίας: λιγότερο από τρία χρόνια. Όταν τον Απρίλιο του 2016, σε ηλικία 38 ετών, ιδρύει το κίνημα «En Marche!», κινητοποιεί τις επαφές που συσσώρευσε σε καθένα από τα προηγούμενα στάδια της καριέρας του.

Στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, όπου δίδαξε μετά την αποφοίτησή του από την ΕΝΑ, ο Μακρόν συνδέθηκε φιλικά με τον Λοράν Μπιγκόρν, του οποίου η κατοικία θα δηλωθεί ως έδρα του «En Marche!». Στα τέλη του 2010, ο Μπιγκόρν γίνεται γενικός διευθυντής του Institut Montaigne. Σε αυτό το ιδιαίτερα φιλελεύθερο ινστιτούτο, ο Μακρόν θα συναντήσει και θα εντάξει στον κύκλο των συνεργατών του τη Φρανσουάζ Ολντέρ, συνδιευθύντρια του ομώνυμου ομίλου Holder (αλυσίδα αρτοποιείων Paul και πολυτελών ζαχαροπλαστείων Ladurée), και θα προσφύγει για ένα διάστημα στις υπηρεσίες των συμβούλων επικοινωνίας Little Wing. Ωστόσο, δεν περιφρονεί διόλου και τις δεξαμενές σκέψης της απέναντι πλευράς: αναπτύσσει σχέσεις με τον Τιερύ Πες, πρώην ηγετικό στέλεχος της συνδικαλιστικής οργάνωσης CFDT (10) και γενικό διευθυντή της Fondation Terra Nova, που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (11).

Και άλλα πρώην μέλη της Επιτροπής Αταλί κινητοποιούνται. Ο δοκιμιογράφος Ερίκ Ορσενά (12) καθόταν στην πρώτη σειρά κατά την πρεμιέρα του κινήματος στην αίθουσα της Mutualité. Για την πρώτη συγκέντρωση της προεκλογικής εκστρατείας, στις 10 Δεκεμβρίου 2016, βρέθηκαν στο Παρίσι η Ζοσλίν ντε Κλοζάντ, εισηγήτρια της Επιτροπής, που μεταπήδησε από το Συμβούλιο Επικρατείας στη διοίκηση του ομίλου σουπερμάρκετ Casino, o Ζαν Κασπάρ, πρώην γενικός γραμματέας του συνδικάτου CFDT και νυν σύμβουλος στρατηγικής σε κοινωνικά ζητήματα, ο Νταρουά, καθώς και ο Στεφάν Μπουζνά, πρόεδρος της Euronext (της εταιρείας που διαχειρίζεται τα χρηματιστήρια Άμστερνταμ, Βρυξελλών, Λισαβόνας και Παρισιού). Εξάλλου, ο Μπουζνά –παλαιότερα στον στενό κύκλο του Ντομινίκ Στρος Καν και αντιπρόεδρος της δεξαμενής σκέψης En temps réel– ήταν που σύστησε στον Μακρόν τον Κριστιάν Νταρνιά, ο οποίος ορίστηκε υπεύθυνος για την εξεύρεση χρηματοδότησης για την προεκλογική εκστρατεία του. Αυτός ο πρώην διευθυντής της υπηρεσίας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων των μεγάλων γαλλικών τραπεζών BNP Paribas και Crédit Agricole υπήρξε επίσης πρόεδρος της επιτροπής «Νομίσματα και διεθνές νομισματικό σύστημα» του γαλλικού Συνδέσμου Επιχειρήσεων MEDEF (2010-2013). Ο επικεφαλής του γραφείου συμβούλων Accenture Πιέρ Ναντέρμ, επίσης πρώην μέλος της επιτροπής Αταλί και της διοίκησης του MEDEF (υπό την προεδρία της Λοράνς Παριζό), δήλωσε ότι κατέβαλε 7.500 ευρώ (το μέγιστο επιτρεπόμενο από τον νόμο ποσό) στο En Marche! («Les Échos», 27 Ιανουαρίου 2017).

Στον συνδικαλιστικό τομέα, εκτός από τον Κασπάρ, ο άλλος σύνδεσμος του Μακρόν ονομάζεται Πιέρ Φερασί: μετέτρεψε το γραφείο εμπειρογνωμόνων SECAFI, που πρόσκειται στην αριστερή συνδικαλιστική οργάνωση CGT, στον όμιλο Alpha, ειδικευμένο στη συμβουλευτική συνδικάτων, εκπροσώπων του προσωπικού και διευθυντών επιχειρήσεων. Ο γιος του Μαρκ και η νύφη του Σοφί ανήκουν στη στενή ομάδα των συνεργατών του Μακρόν. Ο πρώτος, κουμπάρος του ζεύγους Μακρόν, είναι καθηγητής οικονομικών και συνεργαζόμενος ερευνητής στην έδρα «Ασφάλεια στις επαγγελματικές διαδρομές», που συγχρηματοδοτείται από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, τον όμιλο Alpha, την εταιρία παροχής προσωρινά εργαζόμενου εργατικού δυναμικού Randstad, τον γαλλικό ΟΑΕΔ και το Υπουργείο Εργασίας. Η δεύτερη, νομική σύμβουλος επιχειρήσεων, ήταν γενική διευθύντρια του γραφείου του στο Υπουργείο Οικονομίας πριν αναλάβει την οργάνωση της προεκλογικής εκστρατείας του.

Και άλλα πρώην στελέχη του υπουργικού γραφείου έχουν προσχωρήσει στο En Marche!: ο πρώην διοικητικός διευθυντής Αλεξίς Κολέρ, που εργάζεται πλέον στην οικονομική διεύθυνση του MSC (δεύτερος μεγαλύτερος εφοπλιστικός όμιλος παγκοσμίως), εξακολουθεί να είναι σύμβουλος του Μακρόν, ενώ ο Ζυλιέν Ντενορμαντί, ο αναπληρωτής διευθυντής, έχει αφοσιωθεί πλήρως στην προεκλογική εκστρατεία. Στο μεταξύ, και οι δύο πέρασαν από το υπουργικό γραφείο του Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος σήμερα είναι Ευρωπαίος Επίτροπος.

Ο Ισμαέλ Εμελιέμ, σύμβουλος του Μακρόν για ζητήματα επικοινωνίας και στρατηγικής στο υπουργείο, απευθύνθηκε σε επιχειρήσεις συλλογής και ανάλυσης big data, προκειμένου να σταθμίσει την πολιτική «προσφορά» του Μακρόν σε σχέση με τις επιθυμίες των ψηφοφόρων («Le Monde», 19 Δεκεμβρίου 2016). Ο Μπενζαμέν Γκριβό, εκπρόσωπος Τύπου του En Marche!, δεν εργάστηκε στο υπουργικό γραφείο του Μακρόν, συνδυάζει όμως όλες τις ιδιότητες των υπόλοιπων: διαθέτει κορυφαία πτυχία (από τη φημισμένη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων HEC και τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών), αναδείχθηκε από τη δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (στο πλευρό των Στρος Καν και Μοσκοβισί), έχει εργαστεί σε υπουργικό γραφείο (της –επιρροής Στρος Καν– Υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων και Υγείας Μαριζόλ Τουραίν).

Κληρονόμος της «αριστοκρατίας του κράτους»

Έτσι, αυτός που παρουσιάζεται σήμερα ως «καινούργιος» πολιτικός, δίχως παρελθόν και δίχως δεσμεύσεις, ενσαρκώνει –τόσο ο ίδιος όσο και διαμέσου του περιβάλλοντός του– τη συσσωρευμένη κληρονομιά της «αριστοκρατίας του κράτους» (Υπουργείο Οικονομίας) και της εμπειρίας των ανώτατων κύκλων του χρηματοοικονομικού συστήματος: με άλλα λόγια, τον «σκληρό πυρήνα του συστήματος», με επιστέγασμα τη συμμετοχή του στη λέσχη «Le Siècle» (13).

Τριάντα χρόνια αφότου ο Ολάντ, ο Ζουγέ και μερικά άλλα μεγαλοστελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος διακήρυξαν ότι «η Αριστερά κινείται (14)», η παλαιά φρουρά του κόμματος και οι δυναμικοί νεοφερμένοι του Μακρόν ξαναπαίζουν το αιώνιο παιχνίδι του εκσυγχρονισμού: ένας πολιτικός υπεράνω κομμάτων που συνασπίζει γύρω του άτομα καλής θέλησης, με τεχνικές ικανότητες και μεθόδους τελευταίας τεχνολογίας για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Συνεπώς, το σημαντικό δεν είναι να διαθέτεις πρόγραμμα. Αρκεί να συσπειρώνεις από τη Δεξιά της Αριστεράς (για παράδειγμα τον Ζεράρ Κολόμπ, σοσιαλιστή γερουσιαστή και δήμαρχο της Λυών, γνωστό για την ιδιαίτερη μέριμνά του απέναντι στους Καθολικούς ιεράρχες) έως την Αριστερά της Δεξιάς (για παράδειγμα την ευρωβουλευτή Συλβί Γκουλάρ, συγγραφέα του ανεκδιήγητου «Η Ευρώπη για πρωτάρηδες»).

Το σημαντικό είναι κυρίως να μπορείς να υπολογίζεις στη στήριξη ατόμων με μεγάλη επιρροή, όπως στον Ζαν Πιζανί-Φερύ, πρώην γενικό επίτροπο στην Επιτροπή Στρατηγικών και Προοπτικών (15), και στο πλήθος των ειδικών επιστημόνων της ακολουθίας του. Ωστόσο, αυτός ο πρώην σύμβουλος του Στρος Καν και του Ζουγέ γνωρίζει τις δυσκολίες μιας τέτοιας τοποθέτησης. Λίγες ημέρες μετά το Brexit διαπίστωνε: «Είμαστε οι ειδικοί, αυτοί που μισεί το 52% των Βρετανών» («Le Figaro», 4 Ιουλίου 2016). Ο Μακρόν θα πρέπει να αποδειχθεί εξαιρετικά χαρισματικός προκειμένου να κατορθώσει να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι ανήκει στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο. Θα καταφέρει άραγε να συνδυάσει τον μύθο του Ζορζ Πομπιντού (ώριμος και καλλιεργημένος τραπεζίτης, γνώστης των κρατικών υποθέσεων) με εκείνον του Ζισκάρ ντ’ Εστέν (νεαρός και προοδευτικός);

François Denord & Paul Lagneau-Ymonet

Κοινωνιολόγος. Συγγραφέας, μαζί με τον Paul Lagneau-Ymonet, του «Le Concert des puissants», Raisons d’agir, Παρίσι, 2016.
Κοινωνιολόγος. Συγγραφέας, μαζί με τον François Denord, του «Le Concert des puissants», Raisons d’agir, Παρίσι, 2016.
Βασίλης Παπακριβόπουλος

(1(Σ.τ.Μ.) Στη Γαλλία η Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ) διαθέτει τεράστιο κύρος. Από αυτή προέρχεται μεγάλο μέρος της πολιτικής, διπλωματικής, διοικητικής και επιχειρηματικής ελίτ της χώρας.

(2(Σ.τ.Μ.) Σχολές υψηλού κύρους: η πρώτη προετοιμάζει εκπαιδευτικούς και ερευνητές επιπέδου, ενώ από τη δεύτερη προέρχεται το τμήμα της πολιτικής και διοικητικής ελίτ που δεν έχει αποφοιτήσει από την ΕΝΑ.

(3Marc Endeweld, «L’Ambigu Monsieur Macron», Flammarion, Παρίσι, 2015.

(4(Σ.τ.Μ) Ρεύμα της γαλλικής Αριστεράς που γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Εξαιρετικά ετερόκλητος χώρος (αποχωρήσαντες από το ΚΚΓ μετά το 1956, τροτσκιστές, οπαδοί των Εργατικών Συμβουλίων, Οικολόγοι, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί Καθολικοί μεταρρυθμιστές), που τη δεκαετία του 1970 εν μέρει εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Αργότερα, τα στελέχη του μετατράπηκαν σε πρωταγωνιστές της σοσιαλνεοφιλελεύθερης στροφής.

(5Emmanuel Macron, «Les labyrinthes du politique. Que peut-on attendre pour 2012 et après?», Esprit, Παρίσι, Μάρτιος-Απρίλιος 2011.

(6Vincent Duclert, «La deuxième gauche», στο Jean-Jacques Becker και Gilles Candar (επιμ.), Histoire des gauches en France, τ.2, XXe siècle: à l’épreuve de l’histoire, La Découverte, Παρίσι, 2008.

(7(Σ.τ.Μ.) Αρχικά ριζοσπάστης οικονομολόγος, έγινε στη συνέχεια σύμβουλος του Μιττεράν και σημαντική μορφή του ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελευθερισμού.

(8Commission pour la libération de la croissance française présidée par Jacques Attali, «300 décisions pour changer la France», XO Editions-La Documentation française, Παρίσι, 2008.

(9Yves Jeuland, «À l’Elysée, un temps de président», ντοκιμαντέρ που μεταδόθηκε από την France3, 28 Σεπτεμβρίου 2015.

(10(Σ.τ.Μ.) Η πλέον «ήπια» και λιγότερο μαχητική και ριζοσπαστική γαλλική συνδικαλιστική παράταξη, μετεξέλιξη της Συνομοσπονδίας Χριστιανών Εργαζομένων.

(11(Σ.τ.Μ.) Δεξαμενή σκέψης που ευαγγελίζεται ένα «μοντέρνο» Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πριν από μερικά χρόνια προκάλεσε σάλο μια έκθεσή της που συνιστούσε το Σ.Κ. να πάψει να απευθύνεται στις λαϊκές τάξεις και να στραφεί πλέον αποκλειστικά στις μορφωμένες μεσαίες.

(12(Σ.τ.Μ.) Συγγραφέας και πολιτική προσωπικότητα. Υπήρξε λογογράφος του Μιτεράν. Σήμερα, συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο πολλών μεγάλων ΜΜΕ.

(13(Σ.τ.Μ.) Λέσχη «Ο Αιώνας». Εξαιρετικά κλειστή, μυστικοπαθής και επιλεκτική λέσχη (ανδρική μέχρι το 1983), της οποίας η αποστολή συνίσταται στο να αποτελεί τόπο συνάντησης και συζητήσεων των ελίτ του επιχειρηματικού κόσμου, της πολιτικής, των ανώτατων κρατικών υπαλλήλων, της δημοσιογραφίας και του πνευματικού κόσμου.

(14Jean-François Trans (συλλογικό ψευδώνυμο), «La gauche bouge», Jean-Claude Lattès, Παρίσι, 1985.

(15(Σ.τ.Μ.) Πρόσφατα μετονομάστηκε σε France Stratégie. Ισχυρότατος κρατικός θεσμός, υπεύθυνος για τον μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της εθνικής πολιτικής στους τομείς της οικονομίας, της ασφάλισης, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, καθώς και για τον σχεδιασμό των μεταρρυθμίσεων.

Μοιραστείτε το άρθρο