el | fr | en | +
Accéder au menu

Μάης ’68, η ελπίδα να φτάσεις στον ωκεανό

Μια επέτειος εξέγερσης οικειοποιημένη από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο. Και αυτός αποδυναμώνεται μόνο από την υπενθύμιση των ανεκπλήρωτων προταγμάτων εκείνης της εποχής.

JPEG - 79 kio
Στο φετεινό φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, μια έκθεση που αναπαράγει τις αφίσες του Μάη ’68 με σύγχρονη θεματική (φωτ.: flickr / ActuaLitté).

Στη ζωή ενός λαού, είναι μια πολύτιμη στιγμή. Το κάλυμμα των κοινωνικών νόμων ανασηκώνεται και, άξαφνα, η παραίτηση, οι συνήθειες γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού και στη συνέχεια αμφισβητούνται. Το «ποτάμι των γκρίζων πόλεων που έχει χάσει την ελπίδα να φτάσει στον ωκεανό» (1) συναντά και άλλα, φωτίζεται και όλα μαζί ενώνονται με τη θάλασσα. Το «γιατί όχι;» έρχεται ν’ αντικαταστήσει το «έτσι είναι τα πράγματα». Ο ξεσηκωμός είναι μεταδοτικός –πριν από 50 χρόνια, δεν μιλούσαμε ακόμα για «σύγκλιση των αγώνων»– και θυμίζει ότι η Ιστορία δεν τελείωσε, ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι επαναστάσεις που την διαμορφώνουν έχουν συχνά στόχο να καταργήσουν την υποχρέωση να υπακούς και να υποτάσσεσαι. Τον Μάιο του 1968, μετά τη γενική πρόβα, δεν ακολούθησε η πρεμιέρα. Και μάλιστα ο ξεσηκωμός, που σημαδεύτηκε από μία από τις μεγαλύτερες εργατικές απεργίες της ιστορίας της ανθρωπότητας, στιγματίστηκε γιατί οι πιο μιντιακές ενσαρκώσεις του ήταν εκείνες που στράβωσαν περισσότερο. Αντίθετα, ο πρόσφατα αδικοχαμένος ηγέτης των φοιτητών Ζακ Σωβαζό υπήρξε ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα του κινήματος του Μάη –και γι’ αυτό αναντικατάστατος. Γι’ αυτόν, το κίνημα ήταν «προϊόν των συλλογικοτήτων που εργάζονταν με μια οπτική που ξεπερνούσε τον ατομισμό» (2). Θύμιζε ότι οι τότε επαναστάτες επιθυμούσαν την κατάργηση του καπιταλισμού, ένα θέμα που λυπόταν επειδή «σήμερα δεν το θέτουν και πολλοί». Οι σύντροφοί του κι αυτός αρνούνταν μια «νεωτερικότητα» βασισμένη στον εξορθολογισμό της εργασίας και όχι στον διαμοιρασμό της ή στην μοιρασιά του πλούτου. Η παγκοσμιοποίηση που επιθυμούσαν στόχευε «στην αναγκαία ανάπτυξη της διεθνούς αλληλεγγύης» και όχι στην όλο και ταχύτερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Τέλος, τον Μάη του 1968, γι’ αυτούς το ζήτημα ήταν να πολεμήσουν μια εξουσία που ήδη σκόπευε «να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε κερδοφόρα επιχείρηση» (3).

JPEG - 79 kio
Στο φετεινό φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, μια έκθεση που αναπαράγει τις αφίσες του Μάη ’68 με σύγχρονη θεματική (φωτ.: flickr / ActuaLitté).

Serge Halimi

Διευθυντής της "Le Monde diplomatique"
Βάλια Καϊμάκη

Μοιραστείτε το άρθρο