Πριν από πέντε χρόνια, μια συγκεκριμένη ερμηνεία της ιστορίας των διεθνών σχέσεων θριάμβευσε σε όλες τις δυτικές πρωτεύουσες. Με τη μεθοδική επανάληψή της, αναδείχθηκε σε επίσημη θρησκεία. Μας εξηγεί ότι, στην ουσία, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έκανε ένα σημαντικό λάθος με σημαντικές συνέπειες, όταν στις 31 Αυγούστου 2013 αρνήθηκε να επιτεθεί στον συριακό στρατό, αφού εκείνος βομβάρδισε με χημικά ένα προάστιο της Δαμασκού προκαλώντας δεκάδες νεκρούς. Ο δισταγμός του αυτός εγγυήθηκε τη διατήρηση στην εξουσία ενός καθεστώτος που σφαγίασε μέρος του πληθυσμού του. Εξάλλου, όπως δηλώνει, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, και ο πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, «το συριακό καθεστώς δεν ήταν το μόνο που πίστευε ότι του επιτρέπονταν τα πάντα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατάλαβε ότι μπορούσε να προσαρτήσει την Κριμαία και να αποσταθεροποιήσει τα ανατολικά εδάφη της Ουκρανίας» (1). Μια τέτοια ιστορική θεώρηση, φωτισμένη από την υποχρεωτική αναφορά στον Ουίνστον Τσώρτσιλ (που κατάλαβε ότι η Συμφωνία του Μονάχου θα άνοιγε το δρόμο σε άλλες ναζιστικές επιθέσεις) νομιμοποιεί εκ των προτέρων τους προληπτικούς πολέμους και την πολιτική που ονομάζουμε «ειρήνη με τη βία». Ιδιαίτερα απέναντι στη Ρωσία. Ο λόγος στην υπεράσπιση τώρα. Έχοντας διδαχθεί από τις περιπέτειες των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή και τη Λιβύη, οι οποίες ενθαρρύνθηκαν από τις ανησυχητικές και ψευδείς αναλύσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ο πρόεδρος Ομπάμα γνώριζε τι θα κόστιζε εάν εξαρτούσε την αξιοπιστία της χώρας από τις επαναλαμβανόμενες επεμβάσεις του στρατού της στο εξωτερικό. «Δεν θα έπρεπε να ολοκληρώσουμε τους δύο πολέμους που έχουμε ήδη ξεκινήσει πριν ξεκινήσουμε έναν τρίτο;», του πρότεινε μάλιστα για τη Συρία ο πρώην υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς (2).
