Λίγο μετά την εκ νέου εγκατάσταση του Εμμανουέλ Μακρόν στο Μέγαρο των Ηλυσίων, η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι πασιφανής. Επιβεβαιώνει ότι η νίκη του τον περασμένο Απρίλιο προέκυψε κατ’ ανάγκη. Και πράγματι, στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παρά το εκλογικό σύστημα που ευνοεί την υπερεκπροσώπηση των υποψηφίων του προεδρικού κόμματος και παρά την ιδιαίτερα χαμηλή συμμετοχή (47%), η οποία αυξάνει το σχετικό βάρος των εύπορων και ηλικιωμένων ψηφοφόρων του. Απογοητευμένος και έκπληκτος, ο κ. Μακρόν δεν ξέρει ούτε τι να κάνει ούτε με ποιον να το κάνει. Η κύρια στρατηγική του, να κρατήσει το εκλογικό σώμα σε καταστολή χωρίς να δεσμεύεται για κάτι συγκεκριμένο, απέτυχε –και η πραγματικότητα της αντιδημοτικότητάς του τον πρόλαβε.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί «κρίση» το γεγονός ότι η σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης έχει γίνει πιο αντιπροσωπευτική της βούλησης των ψηφοφόρων. Το 2017, εκλέχθηκαν μόνο δεκαεπτά βουλευτές της Ανυπότακτης Γαλλίας, οκτώ της ακροδεξιάς και ένας οικολόγος, δηλαδή 4,5% των εδρών για τρία κόμματα που εκπροσωπούσαν περισσότερο από το 40% των ψηφοφόρων. Αλλά όλα ήταν καλά, αφού ο κ. Μακρόν μπορούσε να κυβερνήσει όπως ήθελε… Τώρα πια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναγκάζεται να συζητήσει και με άλλους εκτός από τον διευθυντή του γραφείου του. Το γεγονός αυτό δεν θα πρέπει να ενοχλεί παρά μόνο εκείνους που ήλπιζαν ότι θα μεταρρύθμιζε το συνταξιοδοτικό με τον ίδιο τρόπο που διέλυσε το καθεστώς των σιδηροδρομικών, «χαλάρωσε» τον εργασιακό κώδικα και αυστηροποίησε τους όρους χορήγησης των επιδομάτων ανεργίας.
Χάρη στη συμμαχία της Αριστεράς που δημιούργησε ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, οι δυνάμεις που την απαρτίζουν εκπροσωπούνται πλέον καλύτερα στην Εθνοσυνέλευση (η Ανυπότακτη Γαλλία τετραπλασίασε τον αριθμό των βουλευτών της). Όμως, η άνοδος του Εθνικού Συναγερμού είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Ο σχηματισμός της Μαρίν Λεπέν δεκαπλασίασε τον αριθμό των βουλευτών του, ένα αποτέλεσμα που δεν επιβραβεύει κάποια ευρηματική στρατηγική εκ μέρους της, αλλά αντανακλά τη συνεχή αύξηση του αριθμού των ψηφοφόρων της. Μετά από κάθε ψηφοφορία, ο Εθνικός Συναγερμός επεκτείνει τη δύναμή του και «κανονικοποιείται». Μέχρι στιγμής, οι βουλευτικές εκλογές δεν τον ευνοούσαν: όμως, αυτή τη φορά διπλασίασε τις ψήφους του και, μέσα σε πέντε χρόνια, η δύναμή του αυξήθηκε από 8,75% σε 17,3%. Ήδη, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, η υποψήφιά του είχε κερδίσει δυόμισι εκατομμύρια ψήφους περισσότερες από τις προηγούμενες εκλογές.
Ο Εθνικός Συναγερμός δεν χρειάζεται να συγκαλεί επιτροπές εμπειρογνωμόνων, να έχει πρόγραμμα, να προβάλλει προσωπικότητες που να πιστοποιούν τις δυνατότητές του. Του χρειάζεται μόνο να κεφαλαιοποιεί τη δυσαρέσκεια. Από την πτώση της αγοραστικής δύναμης έως τα επεισόδια του Stade de France στον τελικό του Champions League, δεν προτείνει τίποτα, αλλά τα πάντα τον εξυπηρετούν. Μέχρι στιγμής, οι πιθανότητές του να έρθει στην εξουσία ή ακόμη και να έχει οποιαδήποτε επιρροή στους θεσμούς του κράτους ήταν μηδενικές: η ψήφος υπέρ του φαινόταν να μην έχει καμία συνέπεια. Και όποιος τον είχε αντίπαλο είχε σίγουρη τη νίκη, χάρη στο «εκλογικό φράγμα» που θα στηνόταν εναντίον του. Με τον συνήθη κυνισμό του, ο Εμμανουέλ Μακρόν πρώτα επωφελήθηκε από το φαινόμενο για να εκλεγεί και να επανεκλεγεί με την υποστήριξη της Αριστεράς. Και μετά εξίσωσε «τα άκρα» προκειμένου να αποτρέψει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας στις βουλευτικές εκλογές.
Ο άνθρωπος που το 2016 διακήρυττε «αν δεν συνέλθουμε, σε πέντε χρόνια, ή σε δέκα χρόνια, το Εθνικό Μέτωπο θα βρίσκεται στην εξουσία» διαμένει ξανά στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Πού θα βρίσκεται η Μαρίν Λεπέν σε δέκα χρόνια;