Γίνεται συχνά λόγος για τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος. Καμία κοινωνική πρόοδος ωστόσο, ακόμη κι όταν εγγράφεται στον νόμο, δεν είναι μη αναστρέψιμη. Η σύγχρονη ιστορία το αποδεικνύει. Ιδιαίτερα εύθραυστες, οι φεμινιστικές κατακτήσεις αντιμετωπίζουν διαφόρων ειδών εμπόδια : τις «ανδρικές» επιθέσεις, την ιδεολογική «αντίδραση» (1) και την εχθρική πολιτική βούληση, τον βομβαρδισμό με τον μύθο ότι «η ισότητα έχει ήδη κατακτηθεί».
Η πατριαρχική αντεπίθεση παρατηρείται σε όλες τις χώρες. Παντού, στην πλειονότητά τους, στέλνονται γυναίκες στην πρώτη γραμμή για να πουν ότι ο φεμινισμός δεν θα περάσει ή δεν πέρασε, ότι δεν υπήρξε ή ότι δεν είναι πια χρήσιμος, ότι πάντοτε ήταν επιβλαβής ή έγινε επιβλαβής. Μεταξύ αυτών, πρώην φεμινίστριες ή συμπαθούσες, των οποίων ο λόγος αντιμετωπίζεται με τη λίγο χυδαία λαιμαργία με την οποία καταναλώνονταν άλλοτε οι «εξομολογήσεις» πρώην σταλινικών.
Νόμοι και αντρικά λόμπι
Συχνά δανεισμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τα θέματα είναι παντού τα ίδια: οι φεμινίστριες υπερβάλλουν γιατί η καταπίεση των γυναικών έχει τελειώσει, η σεξουαλική παρενόχληση δεν υπάρχει, ούτε ο βιασμός μεταξύ συζύγων (2). Η διαπίστωση συνοδεύεται από μια «σοβινιστική» σάλτσα. Επίσης, στον τομέα των ηθών υπάρχει μια «γαλλική εξαίρεση» (3): οι σχέσεις μεταξύ των φύλων είναι ειδυλλιακές. Ο ξένος χοντροκομμένος σεξισμός έχει δώσει τη θέση του στην εκλεπτυσμένη γαλατική «γοητεία». Αναρωτιέται κάποιος πώς έξυπνοι κατά τα άλλα άνθρωποι φτάνουν να πιστεύουν ότι, παρά τις έρευνες, τους αριθμούς και τις ειδήσεις που δείχνουν την εκπληκτική ομοιότητα μεταξύ των διαφόρων χωρών, η καταπίεση των γυναικών σταματάει πολύ απλά στην Ανμάς και το Πορ-Μπου, όπως πίστευαν κάποτε ότι συνέβαινε και με το ραδιενεργό νέφος του Τσέρνομπιλ.