Η Γαλλία αναγνωρίζει τη ΛΔΓ στις 9 Φεβρουαρίου του 1973, τη χρονιά που οι δύο Γερμανίες γίνονται μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Υστερα από 41 χρόνια ζωής υπό την πολιτική ηγεσία του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας (SED), η ΛΔΓ θα απορροφηθεί από το δυτικό τμήμα το 1990.
Τότε αριθμούσε λίγο περισσότερους από 16 εκατομμύρια κατοίκους, οι οποίοι είχαν ζήσει σε ένα αυταρχικό και αστυνομικό καθεστώς (στις 17 Ιουνίου του 1953 τα σοβιετικά τανκς κατέπνιξαν τις ταραχές που ξέσπασαν εξαιτίας της αύξησης των κανόνων παραγωγικότητας) και συγχρόνως είχαν επωφεληθεί από κοινωνικά επιτεύγματα, κυρίως στον τομέα της στέγης, της προστασίας των παιδιών και της υγείας. Η ΛΔΓ έφτασε να έχει έναν από τους υψηλότερους μέσους όρους ζωής μεταξύ των ανατολικών χωρών.
Το 1976 ο ποιητής Βολφ Μπίρμαν, ο οποίος είχε έρθει από τη Δύση στην Ανατολή, στερείται την ανατολικογερμανική του υπηκοότητα. Η κρίση θα βαθύνει το χάσμα ανάμεσα στους κύκλους των διανοουμένων και την εξουσία.
Το Τείχος, που κατέρρευσε το 1989, οικοδομήθηκε το 1961 με στόχο να εμποδίσει την απόδραση των κατοίκων από τη χώρα. Μόνο στο Βερολίνο ήταν τείχος με την κυριολεκτική έννοια. Συρματοπλέγματα και ναρκοπέδια εκτείνονταν στα 1.400 χιλιόμετρα των συνόρων που χώριζαν τα δύο γερμανικά κράτη. Παρ’ όλο που ξεσήκωσε την αγανάκτηση της κοινής γνώμης και των ηγετικών κύκλων στη Δύση, κάποιοι άλλοι είδαν σε αυτό ένα στοιχείο πολιτικής σταθερότητας στην Ευρώπη.
Το άρθρο συνοδεύει το "Στα ξεθωριασμένα χνάρια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας"
"Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"