Σε ένα εξαιρετικά αυστηρό ανακοινωθέν, η ένωση απέδωσε στην κυβέρνηση «την πλήρη ευθύνη για την εξάπλωση της πολιτικής και κοινωνικής βίας, καθώς συγκαλύπτει τους αυτουργούς της και δεν διώκει τους δράστες των εγκλημάτων κατά της UGTT, των κομμάτων και των φορέων της κοινωνίας των πολιτών». Το πλήθος, επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα της επανάστασης που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπεν Άλι τον Ιανουάριο του 2011, φώναζε με ρυθμό «Λευτεριά! Λευτεριά! Ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς».
Η δολοφονία πυροδότησε παράλληλα μια μείζονα πολιτική κρίση στους κόλπους του συντηρητικού ισλαμικού κυβερνώντος κόμματος Ennahda. Η επιθυμία του πρωθυπουργού Χαμάντι Τζαμπαλί για σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικών αρμοδιοτήτων χωρίς κομματικές εξαρτήσεις», προσέκρουσε στην αντίδραση των βασικών ηγετικών στελεχών του κόμματός του.
Εδώ συγκρούονται δύο βασικές τάσεις. Η πρώτη συσπειρώνει όσους βρίσκονται πίσω από τον πρωθυπουργό και οι οποίοι προσπαθούν να κυβερνήσουν τη χώρα συνεχίζοντας τους συμβιβασμούς με άλλους πολιτικούς, μη θρησκευτικούς, σχηματισμούς (το Ennahda, αν και πέτυχε άνετη νίκη στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2011, δεν διαθέτει πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση).
Η άλλη τάση απαρτίζεται από εκείνους οι οποίοι αρνούνται να διαχωρίσουν τη θέση τους από μια ολοένα και περισσότερο ριζοσπαστική ισλαμική βάση, που υποκινείται από τους σαλαφιστές κι επιχειρούν να παρεισφρήσουν στους θεσμούς και στη δημόσια διοίκηση της χώρας προκειμένου να διευκολύνουν τον σχεδιασμό ενός θρησκευτικού κράτους. Στην ανάγκη, ορισμένοι ανάμεσά τους, ολιγάριθμοι μεν, πολύ δραστήριοι δε, είναι διατεθειμένοι να φιμώσουν τους «κοσμικούς» αντιπάλους τους, τους οποίους κατακεραυνώνουν ως «ακάθαρτους», «άπιστους» ή «προδότες». Οι τελευταίοι σχηματίζουν κοινό μέτωπο από τη δεξιά έως την άκρα αριστερά, στο όνομα των απειλούμενων ελευθεριών.
Στο οικονομικό πεδίο, το φιλελεύθερο πρόγραμμα του Ennahda, όπως άλλωστε και των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, δεν έχει θεμελιώδεις διαφορές από αυτό της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης (Nida Tounes), δηλαδή του παλιού καθεστώτος του Μπεν Άλι. Καθώς απουσιάζει ο πακτωλός χρημάτων από την G8, (τον Μάιο του 2011 είχαν υποσχεθεί 70 δισ. δολάρια στις χώρες της Βόρειας Αφρικής, στο πλαίσιο της συνόδου του Ντοβίλ) ή από το Κατάρ, και οι μεν και οι δε είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν την πικρή συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι άνθρωποι που σκότωσαν τον Μπελαΐντ απέδειξαν ότι σε μια χώρα όπου η οικονομική κατάσταση παραμένει σε τέλμα (ιδίως στον τομέα της εργασίας) η κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτικών αντιπάλων παρότι έχει την ευθύνη για αυτό. Ορισμένες από τις απειλές για άσκηση φυσικής βίας που είχαν εκστομίσει οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, έγιναν πραγματικότητα χωρίς να παρέμβει η αστυνομία ούτε η Δικαιοσύνη.
Τον περασμένο Οκτώβριο, ένας άλλος αντίπαλος του καθεστώτος, ο Λόφτι Ναγκντ, μέλος του Nida Tounes, δολοφονήθηκε στο Ταταουίν. Ορισμένα στελέχη των Ισλαμιστών μάλιστα, δεν δίστασαν να ζητήσουν την απελευθέρωση των δολοφόνων.
Στο όνομα της υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών, δημιουργείται ενιαίο μέτωπο κατά του Ennahda, εμφανίζεται ρήξη στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, ενώ παράλληλα καταδεικνύεται η αποτυχία της κυβέρνησης στον τομέα της οικονομίας και της ασφάλειας. Οι άγνωστοι ακόμα δράστες της δολοφονίας του Μπελαΐντ μάλλον δεν φαντάζονταν τέτοια κατάληξη. Αν ήλπιζαν ότι η βία τους θα τρομοκρατούσε τους αντικαθεστωτικούς, απέτυχαν. Αντιθέτως, η βία αφύπνισε την κοινωνία της Τυνησίας.
Προκειμένου να ανασυνταχθούν, το μόνο αποκούμπι που βρήκαν οι φονταμενταλιστές ήταν οι δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών, Μανουέλ Βαλς, ο οποίος, στις 7 Φεβρουαρίου, κατήγγειλε τον «ισλαμοφασισμό που ανεβαίνει λίγο ως πολύ παντού». Δήλωσε, μάλιστα, «διατηρώ την ελπίδα ότι οι δημοκρατικές και κοσμικές δυνάμεις, φορείς των αξιών της επανάστασης του γιασεμιού, θα αναδειχθούν νικήτριες στο επόμενο ραντεβού με την κάλπη». Κι αυτό διότι, αν υπάρχει μια θέση η οποία τυγχάνει σχεδόν καθολικής αποδοχής στην Τυνησία, είναι η αντίθεση σε οποιαδήποτε πολιτική ανάμειξη της πρώην αποικιοκρατικής δύναμης, η οποία μάλιστα διατηρούσε ως την τελευταία στιγμή άριστες σχέσεις με τη δικτατορία του Μπεν Άλι.
Δύσκολα λοιπόν βλέπουμε σε τι αποσκοπεί το να παρουσιάζει κανείς αυτές τις «δημοκρατικές και κοσμικές δυνάμεις» ως όργανα που εξυπηρετούν τους πολιτικούς σχεδιασμούς του Παρισιού, εκτός κι αν θέλει να τις βλάψει. Όπως ήταν λογικό, οι οπαδοί των Ισλαμιστών αντέδρασαν στις άστοχες δηλώσεις του κ. Βαλς διοργανώνοντας διαδήλωση (σημαίες του Ennahda μαζί με τους σαλαφιστές), στις 9 Φεβρουαρίου, έξω από τη γαλλική πρεσβεία. Προς στιγμή, το θέμα της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας τούς έδωσε τη δυνατότητα να κάνουν να ξεχαστεί για λίγο η πολιτική δολοφονία του Σόκρι Μπελαΐντ. Παρ’ όλα αυτά, όσοι πήγαν στη διαδήλωση, ήταν μόλις μερικές χιλιάδες. Αυτό, άραγε, είναι δείγμα της πτώσης του ηθικού των ισλαμιστών ή, μήπως, δηλώνει ότι η επιρροή τους αρχίζει ήδη να φθίνει;