Οι διευθυντές ενημέρωσης των γαλλικών καναλιών δέχθηκαν να μεταδίδουν εικόνες που έχουν κινηματογραφηθεί από τους εικονολήπτες της Σχολής Κινηματογράφου και Τύπου του Στρατού (ECPA) και έχουν ελεγχθεί από την Υπηρεσία Ενημέρωσης και Δημοσίων Σχέσεων του Στρατού (Sipra), την οποία διευθύνει ο στρατηγός Ρειμόν Ζερμανός (1).
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι υπόκεινται σε σχεδόν εξίσου αυστηρούς περιορισμούς επιβεβλημένους από το Πεντάγωνο, κατέθεσαν μήνυση κατά της κυβέρνησης και δήλωσαν: «Οι περιορισμοί ισοδυναμούν με πολιτική λογοκρισίας και αυτό για πρώτη φορά στην νεότερη πολεμική ιστορία (2)».
Στην πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζονται παρόμοιοι περιορισμοί, αλλά είναι όντως η πρώτη φορά που τους παραδέχεται επίσημα το Πεντάγωνο.
Έτσι, τα τηλεοπτικά κανάλια που έχουν στείλει δεκάδες δημοσιογράφους στην περιοχή (καθένα από τα τέσσερα μεγάλα αμερικανικά δίκτυα ABC, CBS, NBC και CNN έχει στείλει περισσότερα από εκατό άτομα και δαπανά κατά μέσο όρο περίπου 5 εκατομμύρια δολάρια την εβδομάδα…) στερούνται εικόνων από το μέτωπο. Ο πόλεμος του Κόλπου εξακολουθεί να είναι αόρατος και οι τηλεθεατές αισθάνονται βαθιά απογοήτευση, καθώς είχαν συνηθίσει στη φρενήρη κάλυψη των γεγονότων που οδήγησαν στην πτώση των καθεστώτων του Ανατολικού Μπλοκ. Εξάλλου, μετά από τις πρώτες δύο ημέρες «συνεχούς ενημέρωσης», τα κανάλια διαπίστωσαν ότι δεν είχαν πλέον και πολλά πράγματα να δείξουν σε απευθείας σύνδεση και ότι το όργιο τηλεφωνικών συνδέσεων με ανταποκριτές που δεν είχαν νεότερα να πουν και ομολογούσαν ότι παρακολουθούσαν και οι ίδιοι το CNN για να μαθαίνουν τι συμβαίνει, κατέληξε να κουράσει τους τηλεθεατές και συνέβαλε στο να σχηματίσουν οι πολίτες μια ακόμα πιο απαξιωμένη εικόνα για τους δημοσιογράφους (3).
Το μοντέλο του CNN αποδείχθηκε μια απάτη. Όταν ο δημοσιογράφος βρίσκεται επιτόπου, φορτωμένος με ηλεκτρονικό εξοπλισμό δεκάδων κιλών, κλεισμένος συνήθως μέσα σε ένα στούντιο ή στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, τότε δεν έχει τη δυνατότητα να κινηθεί και να αναζητήσει πληροφορίες: στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται στον ρόλο του ατόμου που προσφέρει απλώς τη μαρτυρία του για όσα γεγονότα τυχόν υποπίπτουν στην αντίληψή του. Έτσι, μαζί με τους τηλεθεατές, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκε ο Φαμπρίς, ο ήρωας του «Μοναστηριού της Πάρμας» του Σταντάλ, στο Βατερλό: το γεγονός ότι βρίσκεται εκεί δεν είναι αρκετό για να γνωρίζει (4). Ο ρεπόρτερ του CNN Τζον Χόλιμαν (ο οποίος εργαζόταν με τους δύο καλύτερους δημοσιογράφους του καναλιού, τον Μπέρνι Σο και τον διάσημο Πίτερ Αρνέτ) έγινε διάσημος επειδή ήταν ο πρώτος που μετέδωσε την είδηση ότι άρχισε ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης. Έδωσε την ανταπόκρισή του τηλεφωνικά, κοιτάζοντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου του, χωρίς να γνωρίζει ποιος βομβάρδιζε, με ποια στρατιωτικά μέσα και ποιους στόχους, όπως επίσης δεν γνώριζε και ποια ήταν η φύση της αντίδρασης της ιρακινής αεράμυνας. Με λίγα λόγια δεν υπήρχε καμία είδηση, πέρα από εκείνη που θα μπορούσε να δώσει οποιοσδήποτε κάτοικος της Βαγδάτης που θα είχαν κατορθώσει να βρουν στο τηλέφωνο οι υπεύθυνοι του καναλιού…
