Εδώ και πολύ καιρό με απασχολεί η εξαφάνιση από το λογοτεχνικό προσκήνιο της εργασίας στη δεκαετία του 1990, σε συνδυασμό με τη δραστική της επανάκαμψη την τελευταία δεκαετία. Στη δεκαετία του 1990, σταδιακά ο λόγος για την εργασία, τη δουλειά, το επάγγελμα άρχισε να φθίνει, εκτός κι αναφερόταν στο παρελθόν. Η κρίση, αντίθετα, μαζί με την κοινωνική της κατάλυση επανέφερε και τον λόγο της, σε διάφορους τύπους κειμένων. Ένα παράδειγμα είναι το Ημερολόγιο ενός ανέργου. 155+1 αληθινές ιστορίες, σε επιμέλεια και σχολιασμό του Χριστόφορου Κάσδαγλη. Οι ιστορίες αυτές συγκεντρώνονταν και συνεχίζουν να συγκεντρώνονται σε ένα ιστολόγιο που έχει στόχο να καταστήσει τους ανέργους ορατούς στην κοινωνία, να κάνει τη φωνή τους να ακουστούν.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι τα βιβλία του Χρήστου Οικονόμου, στα οποία η εργασία, τα βάσανα και η απώλειά της διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.